HEEMLAND


'Tijdschrift voor nederlandse politiek'




Naar de hoofdbladzijde van Heemland


NATIONALE CRISIS deel III

drs Mart Giesen

 

De Nationale Crisis; Beschouwing Discussie



    Akelige dure nieuwbouw in het hele land Wie door Nederland reist, krijgt een triest beeld op zijn netvliezen. Overal wordt gebouwd en verschijnen bedrijfsterreinen, maar cultuur-land-schap en ste-den--schoon verdwijnen of worden volledig ingebouwd. Hoogst zelden ziet men nog smaakvolle nieuw--bouw met oplevering van volwaardige exterieur- en interieurvoorzieningen (vaste kasten, keuken, bad, goede betegeling, klassieke vorm, redelijke tuin, enzovoorts). Het gros van de nieuw-bouw is van een lelijk-heid, kaalheid en schan-dalige duurte dat je er eng van wordt. Als dat de welvaart en mooie omgeving voorstelt waar schatrijke Beatrix het over had in de troonrede, mag iedereen z'n hart vasthou-den waar het moet eindi-gen. Zelfs het linkse kamerlid Adri Duivesteijn praat over deze nieuw-bouw als over de armzalige, benepen noodwo-ningbouw van na de tweede wereldoorlog die voor woeker---prijzen aan de man gebracht wordt door gemeen-ten en projectont-wikke-laars. Hij moet bij Kok wezen. Specu-latie in grond en huizen is troef, en de koper of huurder mag dokken tot-ie scheel ziet. Maar in de gehele troonrede komt deze problematiek nergens maar dan ook ner-gens ter sprake. De economische vooruitgang van 'rijk' Nederland gaat aan de uit te knijpen huurder of koper volledig voorbij door de prijsexplo-sie van huren en kopen. Die prijs-opdrij-verij wordt allerminst verzacht door de aangekondigde belasting-herziening. Evenwichtige verhoudin-gen tussen vraag en aanbod op de woningmarkt zijn er in ons land nergens meer. Echte lasten-verlichting zou deze problematiek van de stille armoede door de extreem opgeschroefde woonlasten moeten attaque-ren. Geen oppositie in het parlement en geen publiek debat in het land Tijdens de algemene beschouwingen trachtten alle politiek partijen goede sier te maken door verhoging van de kinderbijslag en specifieke steunmaat-regelen voor bepaalde 'minima', waarvoor een half miljard gulden extra uitgetrokken wordt. Dus weer geen algemene verhoging van alle uitkeringen en het mini-mumloon; kortom typische paarse symbool-politiek waarin het CDA mee-doet. Heuse oppositie voert deze partij niet, ze praat een beetje mee met de regering en is daar blij mee. Voor felle, zinnige debatten moet je niet naar de Tweede Kamer gaan. Soms toont een ambtenaar moed en gooit een knuppel in het hoenderhok, maar dat zijn uitzonde-ringen. Van Wijnbergen is er zo een. Hij heeft de euvele moed gehad de vloer aan te vegen met de ten hemel geprezen 'paarse' belas-tingherziening voor de 21ste eeuw van het duo Zalm-Vermeend. Zijn kri-tiek op dit belastingplan is terecht, deels zeer terecht. De trucendoos rond het eigen huis, het onbelast laten van woningverhuur, het drieboxenstelsel en de vermogensrende-mentshef-fing zijn fiscale ondingen. Het plan onderwerpt Nederlandse belastingplichtigen aan een ongepast, onrechtvaardig belasting-stelsel dat in Europa verder nergens geldt. Het zal moordend zijn voor de belastingmoraal, maar in dit land zonder politieke oppositie is alles mogelijk. Getuigend van mateloze minachting voor de burger, zoniet antidemo-cratisch is, dat over deze ingrijpende herziening van het belas-tingstelsel de Nederlandse bevolking in geen enkel opzicht geraadpleegd zal worden; het parlement mag er z'n zegje over doen, maar de burger heeft het dan maar te accepte-ren. In onze volpre-zen representa-tieve 'demo-cra-tie' vormen belang-rijke diepingrij-pende zaken geen onderwerp voor hevig publiek dispuut en worden in deze zaken geen alter-na-tie-ven ter keuze voorge-legd door de grote politieke partijen bij parlements-verkiezingen. Fiscale discriminaties, huizenbezitters gespekt Het belastingplan loopt met de vermogensrendementsheffing, - in feite een forse verhoging en uitbreiding van de vermogens-be-las-ting (vooral voor kleine vermogens vanaf / 37.500) -, volledig uit de pas met Europa, en het dwingt wie zich het nog kan veroorlo-ven, fiscale vlucht-rou-tes te zoeken om niet te hoeven interen op z'n vermogen. Navrant is dat het eigen huis, hoe duur het ook is, buiten deze heffing wordt gelaten, wat leidt tot een schandalige rechtson-ge-lijkheid in de inkomens- en vermogens-sfeer tussen huiseigenaren en huur-ders. Een onverteerbare discriminatie. Waarom is er niet gekozen voor vrijlating van het vermogen met inbegrip van het eigen huis tot een voor iedere belastingplichtige gelijk bedrag van zeg / 500.000 en voor belasting van het eigen huis in box 3 zonder de exclusieve vrijstel-ling hiervan ? Tevens mag betaalde hypotheek-rente nog volledig in mindering ge-bracht wor-den op het inkomen in box 1, en is hiermee de enige belang-rijke aftrekpost in deze box. Komt dit voort uit de wens tot het veilig-stellen voor de fiscus van het eigen dure huis bij de politie-ke elites en hun aanhang in de bovenlaag ? De beter gesitueer-den blijven ontzien. Schrij-nend tegenover andere belastingbetalers is bovendien dat de huurop-breng--sten na aftrek van kosten uit verhuur door huizenbe-zitters niet meer meetellen als gewoon belastbaar inkomen in box 1. Integendeel, in het nieuwe stelsel zullen huuropbrengsten op zichzelf niet belast worden, maar volgens het fictieve tarief van box 3 afgerekend worden met slechts 1,2 % van de geschat-te vermo-gens-waarde van de huizen. De huizenbezit-ter wordt hier-mee be-voor-recht als nooit tevoren. Echte welge-stel-den die hun vermogen in verhuur-bare huizen hebben belegd, zul-len volop kunnen profiteren van het nieuwe belastingstel-sel met z'n drie boxen, zon-der de risico's te lopen die het beleggen in aandelen wel degelijk met zich mee-brengt voor de kleine belegger. Indien men nog geen eigen huis gekocht heeft, zal dit onbetaalbaar, zoniet onbereik-baar geworden zijn, zeker op oudere leeftijd. Huurders die in de hoop op betere tijden hier-voor nog zelf sparen of beleggen, worden grandi-oos af-gestraft vanwege de belas-ting-heffing op het opgebouwde kapi-taal-tje in box 3. Sparen loont totaal niet meer, het houdt zelfs de inflatie niet bij. De rechtsongelijkheid in fiscale behan-de-ling tussen huizenbezitters en huur-ders is al absurd en wordt alleen maar erger. De bevolking wordt door deze discrimineren-de belastingher-ziening met een stelsel van boxen nog ster-ker dan voorheen verdeeld in een vermogende, huizenbezit-tende, rijke klasse en degenen die de weelde van een be-taal-baar eigen huis en eventue-le andere huizen met alle bijkomende fiscale facili-teiten mis--sen. Paarse herzuiling naar materiNle wel-stand, op naar een nieuwe klas-senmaat-schap-pij op de 'vulkaan' van minister-president Kok. Lastenverzwaring in plaats van lastenverlichting Van de zogenaamde lastenverlichting vanwege het hanteren van wat lagere tarieven in de belas-ting-schijven zal zelfs voor de door deze tariefsverla-gingen sterk bevoordeelde lagere inkomensca-tegoriNn weinig overblijven, omdat de BTW fors verhoogd zal wor-den naar maar liefst 19,4 % en de ta-rieven voor ener-gie, water enzovoorts drastisch omhoog gaan, zo-ge-naamd om het milieu te sparen (de 'vergroening' van het belastin-gstelsel). Zelfs voor de 'minima' wordt het dus goeddeels een sigaar uit eigen doos. Voor de middeninkomens tot tweemaal mo-daal zal deze hele belastingoperatie pijnlijk worden. Veel aftrekposten gaan verdwijnen of worden geminimali-seerd. Een voorbeeld: ter-wijl de opbouw van een volwaardig pensioen plus AOW voor velen twij-fel-achtig is, wordt de premieaftrek voor lijfrentevoor-zieningen fors beperkt. Wie kent echter nu de waarde van zijn pensioen waarboven geen belastingaf-trek meer geoorloofd wordt ? Bekend is dat de mees-ten die van deze regeling gebruik maken, kampen met pensioen-te-korten van zich--zelf en hun partner, (denk ook aan het ANW-gat en aan de meestal zeer ontoereikende pensioe-nopbouw van gescheiden mensen). Ook spaarkapitaalverze-keringen die niet direct gekoppeld zijn aan de afbeta-ling van een huis en lijfrentepremieverze-keringen zullen als 'vermo-gen' in box 3 belast worden. Meestal worden deze verzekerin-gen door betrok-kenen, zeker door ouderen, afgeslo-ten om op latere leeftijd bij een karig pensioen toch nog het hoofd boven water te kunnen hou-den bij de stijgende huren (of resterende hypotheeklasten) en de stijgende kosten, of om wellicht nog een huisje te kunnen kopen. Die eigen spaar-zaam-heid voor zelfvoor-zie--ning voor de oude dag zal in de opbouw jaar-lijks wor-den afgekne-pen met 1,2 %. Deze belas-tingherzie-ning wordt voor hen een ware admi-ni-stratieve en finan-ciNle ramp. Anders dan de door de politiek ontziene 'minima' die door subsidies, tegemoet-komin-gen, pro-deo-regelingen en kwijtscheldingen volgens de bekende socialistische metho-den zoet worden gehouden, mogen de midden-groepen voor alles het volle pond betalen, ook fiscaal. Voor tweeverdieners met allebei een bovenmodaal inkomen wellicht geen probleem maar wel voor zeer veel anderen. Te hopen valt, dat er alsnog een groot offensief tegen de 'paarse' belasting-herziening gemobiliseerd wordt ! Huichelachtige beduchtheid voor inflatie Wellink, president van de DNB en premier Kok zijn bevreesd dat de lastenver-lichting van 5 mil-jard gulden die voortvloeit uit het voorgestelde belas-ting-plan, zal leiden tot oplopende inflatie en looneisen. In Nederland is de officiNle inflatie van 2,3 % per jaar al de hoogste in de Europese Unie, waarvan ook dit jaar weer 0,5 % door over-heidsbe-leid veroorzaakt wordt. De reNle inflatie is ech-ter veel hoger; vanwege de prijs----explo-sies van de afgelopen vijf jaar op de woning-markt bestaat er een in de officiNle inflatiecijfers niet meegetelde gierende geldontwaar-ding. Mede door de huur-prijs-opdrij-ving, de wettelijke huurverhogingen van 'paars', zijn honderd-dui-zen-den mensen uit hun huurwonin-gen de koop-wo--ning-markt opge-jaagd. Werk-nemers zijn gewoon ge-dwon-gen meer loon te vragen om de alsmaar forser op-lo--pende woon-las-ten bij koop en huur te betalen. Onder het mom van bestrijding van 'scheef-stand' (mensen zouden 'te goedkoop' wonen) konden de immi-gran-ten gehuisvest worden - met huursubsi-die - in de vrijkomen-de huurwoningen. Tegen de inflatie door sterke stijging van de huizenprij-zen past Engeland het monetaire middel van renteverhoging toe. Het komt de Nederlandse overheid wellicht goed uit dat deze bevoegdheid overgedra-gen is via de muntunie aan de Europese Centrale Bank, zodat de overheid rustig door kan gaan met de voor haar zeer lucratieve woonlastenverhogingen en dito reNle inflatie. Inflatiebe-heersing en loonmatiging kunnen wel bereikt worden door drasti-sche alge-mene verlaging van de directe en indirecte woonlasten voor de lagere en middenin-ko-mens, maar niet door de geplande verlaging van de directe inkomstenbelasting, die elders ruimschoots (vaak indirect) terug-gehaald wordt, dus inflatoir werkt (WOZ, eco-tax, BTW e.d.). En laat de overheid eerst eens zelf het totaal van haar uitgaven jaarlijks omlaag brengen. Echte lastenverlichting vraagt andere maatregelen Het belastingstelsel voor de volgende eeuw zal niet leiden tot lastenver-lichting voor iedereen maar slechts voor zeer bepaalde groepen uit de arme onderlaag en voor de rijke bovenlaag. Een echte lastenverlichting komt er niet door deze belastingherziening. Daar zijn geheel andere maatregelen voor nodig die zorgen voor herstel van markteven-wicht op de woningmarkt, voor verbetering van de kwaliteit van de woningbouw en voor goed toezicht op die kwaliteit, voor uitroeiing van speculatie op grond en huizen, voor stapsgewij-ze drastische algemene verlaging van de huren en afbouw van huursub-sidies, voor snelle vermin-de-ring van de bevol-kings-druk door repatriNring en immigratie-be-per-king, voor betaalbare tarieven van (over-heids)diensten en nuts-voorzienin-gen, voor welvaarts-vaste uitkerin-gen, pensioenen en lijfrenten, voor een zichzelf matigende en beperkende overheid, voor afschaffing van huur-waardefor-fait en overdrachts-be-lasting, voor verlaging van de BTW-tarieven in plaats van verhogingen, enzo-voorts. De grote ongelijkheid tussen arm en rijk kan op zo'n wijze tot aanvaard-bare proporties terugge-bracht worden, zonder dat de middengroepen de exclusieve rekening gepresenteerd krijgen. Linda Gouderak Zoals U bekend is, wil het tijdschrift Heemland een partij-onafhankelijk forum bieden voor allen die de nederlandse identiteit, solidariteit en autonomie willen behouden en ontwikkelen. Ook U als lezer wordt uitgenodigd tot deelname aan dispuut en overleg. Uw schriftelijke inbreng of reactie wordt op prijs gesteld. Voor discussie stelt Heemland, als gespreksforum van nationaal-gezinden, ruimte in het tijdschrift ter beschikking. Met name vraagt de redactie om bijdragen van lezerszijde in de discussie "Nationale crisis"; een discussie die bedoeld is om richting te geven aan een nieuwe politieke beweging in Nederland.



    Verschillen in politieke theorie


    In deze discussie is het voortouw genomen door Alfred Vierling, die een sterke nadruk legt op een morele aansturing door de Staat of een cultureel-pedagogische autoriteit zoals bij voorbeeld de Académie Française dat doet in lijn met rechtse Franse politieke opvattingen omtrent verregaande culturele assimilatie van immigranten, waarbij hij etnische afkomst slechts van secundair belang acht of zelfs irrelevant. Hij stelt dat door zo'n rigoreus beleid van unificatie aan de overheersende cultuur vanzelf de Europese waarden en normen ingeprent worden zodat ze gelijkgezinde loyale staatsburgers met eenendezelfde cultuur worden.
    Marcel Rüter, op zijn beurt, is bevreesd voor dit politieke denken met sturing van bovenaf en wijst erop dat zo'n assimilatiepolitiek leidt tot het verlies van de nationaal-culturele verscheidenheid der europese volkeren en van hun interne saamhorigheidsgevoel op grond van gemeenschappelijk 'organisch' gegroeid etnisch erfgoed. Zo'n besef van gemeenschap op grond van collectieve identiteit zou erdoor verdwijnen, en juist dat besef is essentieel voor het gestalte geven aan een nieuwe politieke beweging die zich wil weren tegen vervlakking, ontworteling en globalisering.



    De Staat als ijkpunt is onbruikbaar


    Beide auteurs hebben gemeen dat ze hun politiek filosofische verkenningen impliciet of expliciet in de Europese context plaatsen, beseffend dat de mogelijkheden van nationale staten tot het voeren van een volledig zelfstandige politiek door sterke onderlinge economische, militaire en technische afhankelijkheid beperkt geworden zijn. Vanwege deze Europese context is het beroep op én de afkeer van de zelfstandige staat, vooral de Neder-landse Staat, wellicht niet zo zinnig.
    Van de concrete Nederlandse Staat valt weinig positiefs te verwachten, noch voor Vierling noch voor Rüter; deze is namelijk buitengewoon verzuild, partijdig, burocratisch, verdoezelend en hautain onvaderlandslievend en atlantisch op een anglo-americanofiele wijze. Maar zelfs de Franse Staat met z'n sterke jacobijnse, cultuur-centralistische traditie heeft niet kunnen voorkomen dat de massa der Noord-Afrikanen in de banlieue van Parijs en andere grote steden allerminst verfranst is en thans in een soort permanente schemeroorlog verkeert met het Franse gezag, niks geen assimilatie, (de toestanden zijn er ernstiger dan in Amsterdam). En van de Europese Unie kennen we voornamelijk verkwisting, corruptie en burocratie vanuit haar instellingen.
    Om de politieke filosofie voor een nieuwe beweging dannog grotendeels te baseren op theorievorming vanuit een sterke Staat, is - als we dit al zouden willen - onrealistisch. Het zal contraproductief zijn omdat uitgerekend de Staat van een andere intrinsieke mentaliteit en taakopvatting vervuld moet worden, wil het volk, de burgerij weer enig vertrouwen in de overheid kunnen terugkrijgen. Slechts een krachtige politieke verzetsbeweging kan verandering brengen in het denken van de elite over de Staat en tenslotte in het functione-ren van de Staat en de elite zelf.



    Hoe het verzet te mobiliseren ?


    Om veranderingen in het bestel te bereiken is langdurige actiebereidheid vanuit de bevolking nodig; op z'n minst is een permanente verzetshouding noodzakelijkheid tegenover de schijndemocratische dictatuur die ons dagelijks leven thans zozeer bepaalt, terwijl de burger er geen wezenlijke invloed op kan uitoefenen. Te denken valt aan vormen van burgerlijke ongehoorzaamheid zoals weigeren om rekening te rijden, om huurverhogingen, gemeentelijke belastingverhogingen en dergelijke te betalen. Tot nu toe is zulk spontaan verzet evenwel gestrand op onvoldoende massaliteit en organisatiekracht en bovenal solidariteit. Elke groep staat er steeds weer alleen voor; echte volksgemeenschapszin, waar nationalisten het graag over hebben, is ver te zoeken, als het nog bestaat. Bij oplopende conflicten en toenemend verzet is de gevestigde orde bovendien uitstekend in staat gebleken de zaak te sussen door de leiders op te nemen in het eigen establishment of te breken door de groep te isoleren, weg te honen of te verdelen.
    Ook van onderop, vanuit het 'volk' is er vooralsnog geen perspectief op veranderingen die vanzelf kunnen leiden tot een nieuwe nationaalgezinde politieke beweging die korte metten kan maken met het jarenlang veronachtzamen van de gemeenschapsbelangen. Vierling heeft wellicht gelijk met zijn scepsis terzake.

    Is er dan niets mogelijk om ons volk wakker te schudden, het zich bewust te laten worden van de crisissituatie waarin het verkeert, het te doen beseffen dat het nog immer zelf over eigen omstandigheden mag beschikken, eigenwaarde en identiteit mag hebben, eigen baas in eigen land mag zijn en geen willoze speelbal hoeft te zijn van transnationale en buitenlandse machten, het samen te binden in de strijd voor bepaalde gemeenschappelijke doelen en idealen ? Om zodoende een nationaalgezinde, solidairdere inrichting van de samenleving tot stand te brengen ? Persoonlijk denk ik dat deze opwekking kans van slagen heeft omdat zelfs de nederlandse gemeenschap uiteindelijk niet ontdaan is van gevoel voor eigenheid en saamhorigheid mits ze daar maar op geschikte wijze op aangesproken wordt.



    Geen politieke theorie is alleenzaligmakend


    Natuurlijk is daartoe een passende politieke filosofie, ideologie of zo men wil theorie als referentiekader buitengewoon wenselijk; vanuit zo'n filosofie kan men zich goed weren tegenover geheide politieke tegenstanders door houvast aan de eigen beginselen en een bruikbaar begrippenapparaat. Telkens weer heb ik er in gesprekken Alfred Vierling op gewezen dat het etnisch-culturele 'volks'nationalisme dit biedt en dat hij de aanhangers ervan hun leer niet steeds maar moet ontzeggen; het kwalijkste is dat hij hun dan tegelijk hun verweer tegen de aanvallen van politieke tegenstanders zou ontnemen, en dat doet de politieke correctuur van overheid en justitie ook al, zodat hij die daarmee in de kaart speelt. Terecht merkt Rüter op dat met dat kaartspel niet meegespeeld moet worden.
    Vierling heeft daarop in "Lessen van de Balkan" zijn uniculturele samenlevingsmodel bijgesteld vooral ook vanwege praktische problemen voor zijn cultuurpolitiek door de massaliteit en culturele vasthoudendheid van de immigrantenpopulaties die assimilatie verhinderen, en tot de balkanisering in onze steden langs culturele en materiële lijnen leiden. Tegelijk erkent hij dat het Christendom toch voor velen van ons verweven is met onze cultuur, en wijst juist daarom de kerkelijke leiders tevens op hun schatplichtigheid jegens ons volk.

    Het door Vierling bekritiseerde moderne etnisch-culturele nationalisme lijkt mij eerder te typeren als een erfnationalisme dan als een strikt genetisch of organisch bepaald nationalisme, dus met inbegrip van zekere staatse, economische factoren die de horigheid en ten leste de wil van onderdanen kunnen wijzigen. Deze laatste factoren kunnen ook leiden tot het verdwijnen van hele volken met hun cultuur. Als voorbeeld is het oude nederlandse cultuurgebied aanzienlijk ingekrompen door verfransing en verduitsing; een verblijf in het verduitste graafschap Bentheim van enige weken kan ontnuchterend werken. Men leze de literatuur over nationalisme, met name de studies van Anthony Smith.

    Niet iedereen zal een bepaalde politieke leer volledig verstaan en onderschrijven, maar dat behoeft geen beletsel te zijn om toch deel te nemen aan ons nationale overleg om te komen tot een nieuwe politieke beweging die de nationale crisis beschrijft, die onze nederlandse erfgemeenschap bedreigt en splijt, en die oplossingsmogelijkheden in kaart brengt.



    Het bereiken van overeenstemming binnen de politieke praktijk


    Die crisis is zo ernstig van aard en omvang dat daarbij politiek-theoretische scherpslijperij uit den boze is. Maar het politiek-filosofische dispuut is wel degelijk nodig om tot zekere eenstemmigheid te komen ten aanzien van de doelstellingen, zodat misverstanden beperkt blijven en later niet tot grote geschillen zullen leiden. Het gaat uiteindelijk om de politieke praktijk. De verschijnselen moeten daartoe helder beschreven worden. Ik zal hierna een paar punten noemen die veel aandacht vragen, zonder volledig te willen zijn. Zulke punten zouden in een werkprogramma of manifest opgenomen kunnen worden.
    Niet alleen de schadelijke gevolgen van de crisis dienen bestreden te worden maar vooral ook de oorzaken dienen aangepakt te worden. Het kan niet zo zijn dat verkeerde voldongen feiten omdat ze nu eenmaal gepasseerd zijn - nu tot de status quo behoren - , blijvend aanvaard hoeven te worden. Gevolgen én oorzaken vragen correctie.

    Lang niet iedereen lijdt onder alle crisisverschijnselen in dezelfde mate, maar bezien moet worden in hoeverre er een grootste gemene deler is bij oplossingen hiervoor. Problemem voor deelgroepen kunnen zo ernstig zijn dat verregaande wederkerige inleving en solidariteit vereist is; te denken valt aan de criminaliteitsexplosie voor de een en de woonlastensexplosie voor de ander. Het programmatisch aanbieden van aantrekkelijke algemene veranderingen die voordelig uitpakken voor gedupeerde lagen van de bevolking, het wederzijds solidariseren hiervan zal kunnen leiden tot steun aan onze beweging.



    Enkele aandachtspunten bij een politiek manifest


    De overheid zal zodanig geherstructureerd moeten worden dat zij geen willig werktuig meer is voor persoonlijk eigenbelang en partijdig zuilenbelang, veel doorzichtiger wordt voor democratische controle voor geďnteresseerde burgers (ook voor leken op financieel gebied) en dat zij geen beslissingen meer kan nemen die grote groepen van de volksgemeenschap direct of indirect aanzienlijke schade toebrengen. Referenda of volksraadplegingen moeten besluiten van de representatieve democratie welke immers een particratie of oligarchie geworden is, kunnen corrigeren. De rechterlijke macht dient gedepolitiseerd te worden en jurisprudentie ter bevestiging van politieke correctheid dient uitgebannen. Wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht worden weer strikt gescheiden, waarbij de wetgever zich van zijn verantwoordelijkheid voor uitvoering en rechtspraak bewust moet zijn en daarvoor aansprakelijk gesteld moet kunnen worden bij deraillerende wet- en regelgeving. De economische afhankelijkheid van de kapitalistische krachten zal door een nieuwe orde zodanig beheerbaar gemaakt moeten worden dat de gehele bevolking hierover door middel van politiek bestuur zeggenschap en mogelijkheden van bijsturing verkrijgt. Samenwerking binnen Europa in economisch, militair en technisch opzicht zijn randvoorwaarden bij wat mogelijk is, zeker voor een klein land als Nederland. Deze context mag niet veronachtzaamd worden op straffe van het maken van plannen buiten de werkelijkheid om. Wederkerige actieve steun van gelijkgezinde bewegingen in de landen van Europa is hierbij onontbeerlijk. Van de bovenstaande aandachtspunten ben ik mij bewust dat die slechts verwoord en uitgedragen kunnen worden door de nationaalgezinde beweging zelf, of dat nu gebeurt vanuit een persburo of een politieke partij, of vanuit welk orgaan dan ook is minder belangrijk. Voortdurend nationaal overleg is hiervoor noodzakelijk; parlementair kan misschien middels een wervende politieke groepering het beleid in de gewenste richting omgebogen worden. Van de gevestigde politiek hoeft op voorhand bar weinig medewerking verwacht te worden.

    Samengevat staan we voor de opgave om een verbindende politiek-filosofische leidraad te formuleren, een politieke strategie of werkwijze te volgen en een programma van noodzakelijke veranderingen op te stellen.


Mart Giesen

Terug naar boven

 

 

Wilt U reageren? U kunt Heemland een e-postbericht sturen:

Klik hier

Bladzijde samengesteld op 26 september 1999