HEEMLAND
'Forum voor
nederlandse politiek'
Naar de hoofdbladzijde van Heemland
HEEMLAND NUMMER 15 - 2000
Heemland 15 - 2000
Het tijdschrift Heemland wil een partij-onafhankelijk forum bieden voor allen die van ganser harte de nederlandse vrijheid zijn toegedaan en die de nederlandse cultuur naar de eigen aard willen behouden en ontwikkelen. De redactie tracht door het uitgeven van dit blad een bescheiden bijdrage te leveren aan het onderhouden van nationaal besef bij wie de waarde van de Nederlandse natie erkent. Onderwerpen die de belangen van ons volk betreffen, worden in commentaren en beschouwingen aan de orde gesteld.
Vanwege de dreiging van schrijnende discriminaties in de vermogenssfeer van huurders in de belastingplannen van Zalm en Vermeend in 2001 is namens de redactie een brandbrief uitgegaan naar de fracties van CDA, SP en GPV/RPF van de 'oppositie' in de Tweede Kamer. Ook de nog toegestane pensioenopbouw blijkt voorbij te gaan aan de karige, moeilijke tijden die velen zonder goede carrière en na echtscheiding te verwachten hebben; wie garandeert trouwens in de 21ste eeuw de reeds uitgeholde AOW? In "Paarse belastingen" doet Linda Gouderak verslag van deze slechte belastingherziening die door het parlement wordt gejaagd en voor nog forsere lasten voor de doorsnee burger, zonder goedingekocht eigen huis, zal zorgen. Het is een typisch 'paars' voorstel, ten gunste van welgesteld 'rijk' en formeel 'arm', tot groot voordeel van de gefortuneerde bovenlaag en aanhang van VVD, D66 en PvdA én ten gerieve van de PvdA-aanhang, autochtoon en nu vooral ook allochtoon, met forse belastingverlichting voor de lagere inkomensgroepen en de minima die jarenlang met allerlei subsidies, kwijtscheldingen en tegemoetkomingen voorzien worden. De rest van de bevolking mag als altijd barsten!
Rond het millennium passen artikelen over de voorbije vijftig jaar van de 20ste eeuw. Met "Beschouwingen" laat de redactie de sociaal-politieke verzieking in Nederland de revue passeren. Leek tot in de zestiger jaren Nederland een welvarend en vreedzaam land zonder overbevolking te worden, de veranderingen erna nopen tot nadenken over de mateloze lichtzinnigheid en volstrekte kortzichtigheid van het Nederlandse establishment dat geen enkele rekening heeft willen houden met de gewone Nederlandse bevolking en hierin volhardt tot op de dag van vandaag in naam van politieke correctheid met uitsluiting van ware oppositie. Eduard den Hollander belicht het zelf voldane egoïsme van de verantwoordelijke elite bij de "Invoering der multicultuur".
Alfred Vierling richt zijn blik in "Nieuwe Amerikaanse wereldorde" op de politieke, militaire en economische verhoudingen na de implosie der Sovjet-Unie en de Balkan-oorlogen van de NAVO onder imperialistisch Amerikaanse regie tegen Servië. Europa, ook Nederland, zou zich de eruit te trekken lessen ter harte kunnen nemen en eigenstandig moeten worden.
Bij deze eeuwwisseling kijkt Ruud Diesveld in "Socialisme op het eeuweinde" terug op de lange strijd tussen socialisme en liberalisme, die vooralsnog in het voordeel is beslist van de laatste. Hij verwijt het socialisme met het propageren van de klassenstrijd de sociale verhoudingen gepola riseerd te hebben en met zijn materialistische, individualistische inslag in wezen het nu opgekomen, neoliberale kapitalisme in de kaart te hebben gespeeld. Met de multiculturele verwording van onze maatschappij heeft deze overwinning van dit onverdroten rauwe kapitalisme aan grote delen van de eigen Nederlandse bevolking (de autochtonie) de materiële en/of geestelijke genadeslag toegebracht. Heel veel Nederlanders zonder dubbel inkomen, die tot voor kort huurden of nog huren, zijn door allerlei overheidsmaatregelen en veranderde criteria voor verdubbelde kosten komen te staan, zijn blootgesteld aan steeds hogere huren of werden de krankzinnige koopwoningmarkt opgejaagd en leven nu voortaan in steeds ergere 'stille armoede'. Ze kunnen zich met recht beschouwen het kind van de multiculturele, neoliberale rekening te zijn. De zodanige veranderingen door massaimmigratie en kapitalisme bespreekt Mart Giesen in "Uitwringing der autochtonie".
Van redactiewege wensen wij alle lezers een voorspoedig nieuwjaar toe in dit eeuwbegin,
Terug naar Inhoud op deze pagina,
of naar de Heemland Hoofdbladzijde
Prinsjesdag hebben we er weer opzitten; de troonrede was nikszeggender dan ooit. Mondialisering van de economie, behoud van 'landschap' ondanks welvaartsgroei, 'investering' in mensen, 'samenhang bewaren' en 'solidariteit' ondanks massa-immigratie en zogenoemde normen en waarden uit de Grondwet die ons land 'stabiliteit en richting' zouden geven. De regering zou investeren in 'de kwaliteit van de samenleving' tot over de landsgrenzen heen!
Wie door Nederland reist, krijgt een triest beeld op zijn netvliezen. Overal wordt gebouwd en verschijnen bedrijfsterreinen, maar cultuurlandschap en stedenschoon verdwijnen of worden volledig ingebouwd. Hoogst zelden ziet men nog smaakvolle nieuwbouw met oplevering van vol waardige exterieur- en interieurvoorzieningen (vaste kasten, keuken, bad, goede betegeling, klassieke vorm, balkons, redelijke tuin, enzovoorts). Het gros van de nieuwbouw is van een lelijk heid, kaalheid en schandalige duurte dat je er eng van wordt. Als dat de welvaart en mooie omgeving voorstelt waar schatrijke Beatrix het over had in de troonrede, mag iedereen z'n hart vasthouden waar het moet eindigen.
Zelfs links kamerlid Adri Duivesteijn praat over deze nieuwbouw als over de armzalige, benepen noodwoningbouw van na de tweede wereldoorlog, die voor woekerprijzen aan de man gebracht wordt door gemeenten en projectontwikkelaars. Woningcorporaties vragen eveneens woekerprijzen voor hun dubbel en dwars afbetaalde, duurverhuurde woningen, de huisjesmelkers zijn terug, speculatie in grond en huizen is troef, en de arme koper of huurder mag dokken tot-ie scheel ziet.
Maar in de gehele troonrede komt deze problematiek nergens maar dan ook nergens ter sprake. De economische vooruitgang van 'rijk' Nederland gaat aan de uit te knijpen huurder of koper volledig voorbij door de prijsexplosie van huren en kopen. Die prijsopdrijverij wordt allerminst verzacht door de aangekondigde belastingherziening. Evenwichtige verhoudingen tussen vraag en aanbod op de woningmarkt zijn er in ons land nergens meer. Echte lastenverlichting zou deze problematiek van de stille armoede door de extreem opgeschroefde woonlasten moeten attaqueren.
Tijdens de algemene beschouwingen trachtten alle politieke partijen goede sier te maken door verhoging van de kinderbijslag en specifieke steunmaatregelen voor bepaalde 'minima', waarvoor een half miljard gulden extra uitgetrokken wordt. Dus weer geen algemene verhoging van alle uitkeringen en het minimumloon; kortom typische paarse symbool-politiek waarin het CDA mee doet. Heuse oppositie voert deze partij niet, ze praat een beetje mee met de regering en is daar blij mee. Voor felle, zinnige debatten moet je niet naar de Tweede Kamer gaan.
Soms toont een ambtenaar moed en gooit een knuppel in het hoenderhok, maar dat zijn uitzonderingen. Van Wijnbergen is er zo een. Hij heeft de euvele moed gehad de vloer aan te vegen met de ten hemel geprezen 'paarse' belastingherziening voor de 21ste eeuw van het duo Zalm-Vermeend. Zijn kritiek op dit belastingplan is terecht, deels zeer terecht. De trucendoos rond het eigen huis, het onbelast laten van woningverhuur, het drieboxenstelsel en de vermogensrendementsheffing zijn fiscale ondingen.
Het plan onderwerpt Nederlandse belastingplichtigen aan een ongepast, onrechtvaardig belastingstelsel dat in Europa verder nergens geldt. Het zal moordend zijn voor de belastingmoraal, maar in dit land zonder politieke oppositie is alles mogelijk. Getuigend van mateloze minachting voor de burger, zoniet antidemocratisch, is dat over deze ingrijpende herziening van het belastingstelsel de Nederlandse bevolking in geen enkel opzicht geraadpleegd zal worden; het parlement mag er z'n zegje over doen, maar de burger heeft het dan maar te accepteren. In onze volprezen representatieve 'democratie' vormen belangrijke diep ingrijpende zaken geen onderwerp voor hevig publiek dispuut en worden in deze zaken geen alternatieven ter keuze voorgelegd door de grote politieke partijen bij parlementsverkiezingen.
Het belastingplan loopt met de vermogensrendementsheffing, - in feite een forse verhoging en uitbreiding van de vermogensbelasting (vooral voor kleine vermogens vanaf ƒ 37.500) -, volledig uit de pas met Europa, en het dwingt wie zich het nog kan veroorloven, fiscale vluchtroutes te zoeken om niet te hoeven interen op z'n vermogen. Navrant is dat het eigen huis, hoe duur het ook is, buiten deze heffing wordt gelaten, wat leidt tot een schandalige rechtsongelijkheid in de inkomens- en vermogenssfeer tussen huiseigenaren en huurders.
Een onverteerbare discriminatie. Waarom is er niet gekozen voor vrijlating van het vermogen met inbegrip van het eigen huis tot een voor iedere belastingplichtige gelijk bedrag van zeg ƒ 500.000 en voor belasting van het eigen huis in box 3 zonder de exclusieve vrijstelling hiervan?
Tevens mag alleen nog betaalde hypotheekrente in mindering gebracht worden op het inkomen in box 1, tegen hoog tarief, en is hiermee de enige belangrijke aftrekpost in deze box.
Komt dit stelsel voort uit de wens tot het veiligstellen voor de fiscus van het dure eigen huis bij de politieke elites en hun aanhang in de bovenlaag? De beter gesitueerden blijven ontzien.
Schrijnend tegenover andere belastingbetalers is bovendien dat de huuropbrengsten na aftrek van kosten uit verhuur door huizenbezitters niet meer meetellen als gewoon belastbaar inkomen in box 1. Integendeel, in het nieuwe stelsel zullen huuropbrengsten op zichzelf niet belast worden, maar volgens het fictieve tarief van box 3 afgerekend worden met slechts 1,2 % van de geschatte vermogenswaarde van de huizen. De huizenbezitter wordt hiermee bevoorrecht als nooit tevoren. Echte welgestelden die hun vermogen in verhuurbare huizen hebben belegd, zullen volop kunnen profiteren van het nieuwe belastingstelsel met z'n drie boxen, zonder de risico's te lopen die het beleggen in aandelen wel degelijk met zich meebrengt voor de kleine belegger.
Indien men nog geen eigen huis gekocht heeft, zal dit onbetaalbaar, zoniet onbereikbaar geworden zijn, zeker op oudere leeftijd. Huurders die in de hoop op betere tijden hiervoor nog zelf sparen of beleggen, worden grandioos afgestraft vanwege de belastingheffing op het opgebouwde kapitaaltje in box 3. Sparen loont totaal niet meer, het houdt zelfs de inflatie niet bij. De rechtsongelijkheid in fiscale behandeling tussen huizenbezitters en huurders is al absurd en wordt alleen maar erger. De bevolking wordt door deze discriminerende belastingherziening met een stelsel van boxen nog sterker dan voorheen verdeeld in een vermogende, huizenbezittende, rijke klasse en degenen die de weelde van een betaalbaar eigen huis en eventuele andere huizen met alle bijkomende fiscale faciliteiten missen. Paarse herzuiling naar materiële welstand, op naar een nieuwe klassenmaatschappij op de 'vulkaan' van minister-president Kok.
Van de zogenaamde lastenverlichting vanwege het hanteren van wat lagere tarieven in de belasting schijven zal zelfs voor de door deze tariefsverlagingen sterk bevoordeelde lagere inkomenscategoriën weinig overblijven, omdat de BTW fors verhoogd zal worden naar maar liefst 19,4 % en de tarieven voor energie, water enzovoorts drastisch omhoog gaan, zogenaamd om het milieu te sparen (de 'vergroening' van het belastingstelsel). Zelfs voor de 'minima' wordt het dus goeddeels een sigaar uit eigen doos.
Voor de middeninkomens tot tweemaal modaal zal deze hele belastingoperatie pijnlijk worden. Veel aftrekposten gaan verdwijnen of worden geminimaliseerd. Een voorbeeld: terwijl de opbouw van een volwaardig pensioen plus AOW voor velen twijfelachtig is, wordt de premieaftrek voor lijfrentevoorzieningen fors beperkt. Wie kent echter nu de waarde van zijn pensioen waarboven geen belastingaftrek meer geoorloofd wordt? Bekend is dat de meesten die van deze regeling gebruik maken, kampen met pensioentekorten van zichzelf en hun partner, (denk ook aan het ANW-gat en aan de meestal zeer ontoereikende pensioenopbouw van gescheiden mensen). Ook spaarkapitaalverzekeringen die niet direct gekoppeld zijn aan de afbetaling van een huis en lijfrentepremieverzekeringen zullen als 'vermogen' in box 3 belast worden.
Meestal worden deze verzekeringen door betrokkenen, zeker door ouderen, afgesloten om op latere leeftijd bij een karig pensioen toch nog het hoofd boven water te kunnen houden bij de stijgende huren (of resterende hypotheeklasten) en de stijgende kosten, of om wellicht nog een huisje te kunnen kopen. Die eigen spaarzaamheid voor zelfvoorziening voor de oude dag zal in de opbouw jaarlijks worden afgeknepen met 1,2 %.
Deze belastingherziening wordt voor hen een ware administratieve en financiële ramp. Anders dan de door de politiek ontziene 'minima' die door subsidies, tegemoetkomingen, pro-deo-regelingen en kwijtscheldingen volgens de bekende socialistische methoden zoet worden gehouden, mogen de middengroepen voor alles het volle pond betalen, ook fiscaal. Voor tweeverdieners met allebei een bovenmodaal inkomen wellicht geen probleem maar wel voor zeer veel anderen. Te hopen valt, dat er alsnog een groot offensief tegen de 'paarse' belastingherziening gemobiliseerd wordt!
Wellink, president van de DNB en premier Kok zijn bevreesd dat de lastenverlichting van 5 miljard gulden die voortvloeit uit het voorgestelde belastingplan, zal leiden tot oplopende inflatie en looneisen. In Nederland is de officiële inflatie van 2,3 % per jaar al de hoogste in de Europese Unie, waarvan ook dit jaar weer 0,5 % door overheidsbeleid veroorzaakt wordt. De reële inflatie is echter veel hoger; vanwege de prijsexplosies van de afgelopen vijf jaar op de woningmarkt bestaat er een - in de officiële inflatiecijfers niet meegetelde - gierende geldontwaarding. Mede door de huurprijsopdrijving, de wettelijke huurverhogingen van 'paars', zijn honderdduizenden mensen uit hun huurwoningen de koopwoningmarkt opgejaagd. Werknemers zijn gewoon gedwongen meer loon te vragen om de alsmaar forser oplopende woonlasten bij koop en huur te betalen. Onder het mom van bestrijding van 'scheefstand' (mensen zouden 'te goedkoop' wonen) konden de immigranten gehuisvest worden - met huursubsidie - in de vrijkomende huurwoningen.
Tegen de inflatie door sterke stijging van de huizenprijzen past Engeland het monetaire middel van renteverhoging toe. Het komt de Nederlandse overheid wellicht goed uit dat deze bevoegdheid overgedragen is via de muntunie aan de Europese Centrale Bank, zodat de overheid rustig door kan gaan met de voor haar zeer lucratieve woonlastenverhogingen en dito reële inflatie. Inflatiebeheersing en loonmatiging kunnen wel bereikt worden door drastische algemene verlaging van de directe en indirecte woonlasten voor de lagere en middeninkomens, maar niet door de geplande verlaging van de directe inkomstenbelasting, die elders ruimschoots (vaak indirect) terug gehaald wordt, dus inflatoir werkt (OZB, ecotax, BTW e.d.). En laat de overheid eerst eens zelf het totaal van haar uitgaven jaarlijks omlaag brengen.
Het belastingstelsel voor de volgende eeuw zal niet leiden tot lastenverlichting voor iedereen maar slechts voor zeer bepaalde groepen uit de arme onderlaag en voor de rijke bovenlaag. Een echte lastenverlichting komt er niet door deze belastingherziening.
Daar zijn geheel andere maatregelen voor nodig die zorgen voor herstel van marktevenwicht op de woningmarkt, voor verbetering van de kwaliteit van de woningbouw en voor goed toezicht op die kwaliteit, voor uitroeiing van speculatie op grond en huizen, voor stapsgewijze drastische algemene verlaging van de huren en afbouw van huursubsidies, voor snelle vermindering van de bevolkings druk door repatriëring en immigratiebeperking, voor betaalbare tarieven van (overheids)diensten en nutsvoorzieningen, voor welvaartsvaste uitkeringen, pensioenen en lijfrenten, voor een zichzelf matigende en beperkende overheid, voor afschaffing van huurwaardeforfait en overdrachtsbelasting, voor verlaging van de BTW-tarieven in plaats van verhogingen, enzovoorts.
De grote ongelijkheid tussen arm en rijk kan op zo'n wijze tot aanvaardbare proporties teruggebracht worden, zonder dat de middengroepen de exclusieve rekening gepresenteerd krijgen.
Terug naar Inhoud op deze pagina,
of naar de Heemland Hoofdbladzijde
De criminaliteit kost de Nederlandse maatschappij nu, anno 1999, per jaar 20 miljard gulden! Wie dit aan Nederlanders in 1970 verteld had, was destijds voor een volstrekt zwartgallige idioot verklaard, maar de multiculturele, kapitalistische samenleving bestond toen nog niet. Het aantal inwoners was 12,9 miljoen wat algemeen als veel teveel werd beschouwd, nu hebben we er al 15,9 miljoen. Nederland is een der dichtstbevolkte, misdadigste 'samenlevingen' ter wereld geworden. Wilden we in Nederland zo'n toekomst, anno 1970?
Politiek is de kunst om het land te besturen met vooruitziende blik, lering trekkend uit de geschiedenis. Mogen we stellen dat het degenen die toen aan het roer waren, hieraan volledig ontbroken heeft. De confessionelen van KVP, ARP en CHU, de socialisten van de PvdA, de "vernieuwers" van D66, de liberalen van de VVD, alle grote en middelgrote partijen zijn blind en doof geweest voor elk voorteken en elke waarschuwing. En ergste van al: zij zijn dat tot de dag van vandaag gebleven. Er werden wel enige nieuwe, kleine partijen opgericht die zich verzetten tegen de lichtzinnigheid waarmee met de winning en de baten van het aardgas werd omgesprongen, waarmee de aanzwellende immigratie van rijksgenoten en buitenlanders tegemoet werd getreden, waarmee nieuwe woonoorden als de Bijlmermeer en Zoetermeer uit de grond werden gestampt en met het landschap werd omgesprongen, en waarmee overheidsbezit van algemeen nut verkocht en verkwanseld wordt in naam van liberalisering.
Behalve de zwalkende, americanofiele D66'ers van Van Mierlo hebben de bestaande en zich her groeperende gevestigde partijen van toen er met volle hulp van de media alles aan gedaan om het de politieke nieuwkomers zo moeilijk mogelijk te maken en - als het even kon - te diaboliseren door hen en hun ideeën als kwaadaardig en verwerpelijk voor te stellen. Dat gebeurde vanaf de oprichting met DS '70 van W. Drees jr. en later met de Centrumpartij van F. H. Brookman c.s.. De verkettering is zover doorgevoerd dat niemand zich meer durft te roeren; men weet dat je, voor je het zelf in de gaten hebt, in de goot van de maatschappij belandt, balling bent. De gevestigde orde heeft het voor elkaar gekregen elke opkomende oppositie desgewenst onmiddelijk te kunnen uitschakelen als 'politiek incorrect', de rechterlijke macht zorgt wel voor de 'crimineel' verklaring als de lieden vanwege publiciteit 'hinderlijk' worden. Ter rechter zijde waren Van Rappard's Liberale Staatspartij en de NMP te groepsspecifiek en sectarisch, dus onbelangrijk.
Ter linker zijde heeft de SP van J. Marijnissen zich moeten ontdoen van alles wat zweemde naar nonconformisme en politieke incorrectheid om aan het parlementaire spel mee te mogen doen; de bundeling van CPN, PSP en PPR in GroenLinks had aan de SP, vroeger een partij voor arme blan ken, laten zien hoe zich te conformeren. De SP wordt hoogst ongaarne herinnerd aan haar brochure "Gastarbeid en Kapitaal". Ook in andere landen is de conformering groot; links en rechts gaan samen allerlei regeringsallianties aan die zich als uitvoerders van de wensen van multinationals opstellen. Het heeft geleid tot consumptiemaatschappijen waarin eigenlijk alleen geld en economisch nut tellen. Het politieke spectrum is zo versmald dat er nauwelijks oppositie meer is.
Na het verdwijnen van het bipolaire machtsevenwicht in de wereld van de Sovjet-Unie en de VS, volgde de militaire, technologische en economische wereldhegemonie van de VS. De al 'politiek correcte' sociaal-democraten hebben dan ten behoeve van hun verregaande samenwerking met en steun van het transnationale bedrijfsleven en grootkapitaal (IMF, WTO, OESO en G-8) zeer wezenlijke sociale elementen uit hun programma's verwijderd en hebben zelfs het voortouw genomen met de afbraak van sociale arrangementen en met de liberalisering van publieke nuts voorzieningen, de uitverkoop van staatsdeelnemingen en de bejubeling van onbeperkte vrijhandel. Met hun neoliberale politiek voldoen ze aan de wensen van de kapitalistische orde die de mondiale financiële elite thans aan Europa en de hele wereld kan opleggen wegens gebrek aan invloedrijke machten met een andere sociaal-economische orde en politieke filosofie.
Het openbare debat is met het nauwelijks toelaten van oppositionele geluiden in media en politiek gesmoord. De gevestigde orde heeft de arena van politieke stromingen vergrendeld, politiek is een afgesloten wereldje geworden. Het gevolg is dat de werkelijke noden van de bevolking nergens meer serieus genomen worden als ze al doorklinken. Zwijgen in het openbaar is de ongeschreven etiquette geworden net zoals in het Oostblok ten tijde van het communisme; een uitbarsting van opgekropte volkswoede zoals in Kollum daargelaten. Meteen wordt door het Openbaar Ministerie onderzoek naar 'racistische' misdragingen aangekondigd; repressie passend bij dictatuur. Iedereen houdt maar angstvallig z'n mond, behalve somtijds binnenskamers. Waar het neoliberalisme toe leidt, heeft allengs iedereen kunnen ervaren die niet aan de goede kant van de scheidslijn zit. Door het handjeklap van politiek bestuur met bedrijfsleven wordt geen rekening meer gehouden met de belangen van grote delen van de bevolking. De opkomst bij verkiezingen is voorspelbaar laag geworden omdat we allemaal weten dat het geen zin meer heeft om in deze maatschappij te gaan stemmen behalve voor wie z'n persoonlijke belang ermee gediend ziet.
De politieke interesse is minimaal geworden, ook onder jongeren. Toch is er natuurlijk heel veel aan de handmlle waartegen een stevig oppositioneel geluid node gemist wordt. Te noemen zijn bijvoorbeeld het ongebreideld volbouwen van Nederland tot een troosteloze, dure stadstaat met her en der wat kunstmatig geschapen 'oer-'natuur, het ongebreideld toelaten van vreemdelingen omdat wetsregels dat nu eenmaal zouden verplichten, het vergroten van werkgelegenheid die drijft op immigratie, bouwdrift, geldleningen en opgeklopte koopzucht, en het door beknotten van uitkering en de arbeidsmarkt opjagen van mensen, die vroeger, toen de werkloosheid nog hoog was, met allerlei regelingen het arbeidsproces moesten verlaten en nadien op hun bekwaamheid inboetten of gewoon de kinderen opvoedden, en het door jaarlijks fors verhogen van de huren de hectische koopwoningmarkt opjagen van mensen, die tot en met meebetaald hebben middels hun huurpen ningen aan de pensioenen, de huursubsidie en de hypotheekrente-aftrek van vele anderen. Van enige noemenswaardige oppositie tegen al dit overheidsbeleid waar tallozen hulpeloos, zelfs radeloos van worden, is geen sprake.
De benadeelden en de mensen die het er faliekant mee oneens zijn, hebben geen enkele politieke partij die het met kracht voor hen opneemt. Dat velen, vooral ouderen, de onzalige omslag naar een multiculturele, kapitalistische vechtmaatschappij naar Amerikaanse snit in een overbevolkte stad staat niet zien zitten of niet aan kunnen, laat de politiek koud. Indien je van huis uit tot de welgestelden behoort of je in de voorbije jaren daarbij hebt kunnen voegen, kun je jezelf er vanwege je persoonlijke gerief wellicht voor afsluiten. Voor ieder ander die zich niet bijtijds heeft kunnen indekken, moet het toch een hard gelag zijn om de Nederlandse samenleving zo te zien veranderen en zelf zo benadeeld te worden zonder op enig begrip van het politieke bestuur en de sociale elite te hoeven rekenen. Integendeel, premier Kok vindt het best dat er winkels voor de minima komen; de armenzorg van voor de oorlog is terug van weggeweest en een socialist vindt het best want dan hoeft hij structureel niets met de uitkeringen te doen! Waarschijnlijk zal de SP hier wel op in springen; het is de enige partij die nog wel 's aan de bel wil trekken. Alleen munt deze socialistische partij uit door het slechts voor de minima te willen opnemen terwijl ze verder iedereen wil afromen, dol is op nivellering. Mensen met bovenminimale inkomens of een beetje vermogen hebben er weinig te zoeken, het is toch geen echte volkspartij.
In de PvdA zelf is de praktische invloed van mensen die het niet eens zijn met het door deze partij gevoerde beleid tot op heden nul. Deze contestanten zoals Van der Zwan, Tromp en Scheffer mogen schrijven wat ze willen en ze mogen Kok betichten van huichelarij met z'n "derde weg" en "volkskapitalisme", ze blijven er roependen in de woestijn. We mogen gevoeglijk aannemen dat de contestanten het voor een groot deel met ons eens zijn in onze zorgen over de sociale samenhang van de Nederlandse gemeenschap, haar verlies aan identiteit, stabiliteit en onderlinge solidariteit. Ook zullen zij onze zorgen delen over de verarming van een groot deel van de Nederlandse bevolking, evenzo over het neoliberale economische bestel, eenzijdig gebaseerd op "Nederland distributieland", bouwindustrie en huizengekte, en over de aantasting van het landschap in al zijn verscheidenheid. Dit soort idealistische kritiek van verontrusten staat haaks op het gevoerde 'paarse' beleid van de kabinetten Kok, het staat haaks op de vriendjespolitiek en slappe meepraterij van veel politieke ambtsbekleders, die lak hebben aan het volk dat hen gekozen heeft. Vele welgestelden hebben allang gezorgd voor een goed heenkomen naar een leuk tweede huis in het buitenland, van zakenlui tot politici als Van Mierlo.
Bij andere politieke partijen buiten de kleine christelijke partijen hoef je ook niet aan te komen met discussie over voornoemde vraagstukken. Bij de VVD maakt men zich alleen maar druk om de steeds verder om zich heen grijpende toename van criminaliteit in allerlei vormen, vooral als er ook een dreiging uitgaat naar hun eigendom, bezit en welzijn, in hun buurt komt; voor de rest van de problematiek is geen enkele interesse in deze zogenaamde "volkspartij". Het CDA heeft in al die jaren van schijnbare oppositie niets van belang te berde gebracht waaruit enige solidariteit met deze benadeelde groepen uit de Nederlandse samenleving blijkt. Er schijnt een algemene blindheid of desinteresse te zijn voor wat de neoliberale politiek de mensen aandoet: hoezeer deze politiek velen in stille armoede en schulden gedreven heeft met hoge kosten voor gezondheidszorg, onderwijs, water, energie, locale lasten enzovoorts, door extreme hypotheeklasten en huren waardoor mensen noodgedwongen, als het kan met z'n tweeën, hun hele verdere leven moeten gaan bijsjappelen, tot - als het zo doorgaat - straks (vroeg)gepensioneerden toe.
Door het kosten-niveau en de woonlasten gaandeweg te baseren op twee modale inkomens per huis houden hebben steeds meer mensen die daar niet (meer) aan kunnen beantwoorden, zich geschikt in een soort stille armoede. Voor hen is het leven twee keer zo duur geworden in tien jaar tijds. Van de neoliberale politiek moeten kinderen nu van jongsaf aan naar de kinderopvang toe en moeten moeders - ongeacht beroepskwalificatie - liefst fulltime gaan werken. De meeste mensen zijn niet gebaat met allerlei inkomens- en vermogensafhankelijke subsidies voor bijzondere groepen, maar juist met afschaffing van al die subsidies voor de 'minima', tegelijk met verlaging van de absurde huren, van de tarieven voor nutsvoorzieningen en van de lokale lasten die alle de laatste jaren stel selmatig verhoogd zijn. Sociale uitkeringen moeten gewoon weer op welvaartsvast nivo gebracht worden, zeker de AOW. Dan hoeven mensen niet om bijzondere bijstand te gaan vragen bij de so ciale dienst waar ze op vernederende wijze hun hele hebben en houden moeten laten doorlichten. En er moeten algemene maatregelen komen om de woonlasten drastisch te verminderen.
Nederland moet maatschappelijk en landschappelijk weer een leefbaar land worden, waarin iedereen, behorend tot de Nederlandse volksgemeenschap, zich weer prettig en veilig kan weten, wijs bestuurd door een betrouwbare overheid die zich opstelt als hoeder voor heel het Nederlandse volk, en niet slechts voor de welgestelden, het bedrijfsleven en de laagbetaalden. Een beweging die zich daarvoor inzet in de nieuwe eeuw, zou kunnen rekenen op brede steun.
Terug naar Inhoud op deze pagina,
of naar de Heemland Hoofdbladzijde
De Nederlandse samenleving is multicultureel geworden. Op vele plaatsen zelfs dermate multicultureel, dat het de vraag is of men aldaar nog van een Nederlandse samenleving kan spreken. En of men nu voor- of tegenstander hiervan is, het is onmogelijk om dit feit te negeren.
In dit artikel wil ik niet de nadelen en gevaren van dit soort samenlevingen bespreken, maar wil ik me verdiepen in de vraag hoe het zover heeft kunnen komen. Want ik vermoed dat elke toekomstige historicus die in een verre toekomst een studie over Nederland aan het einde van de 20ste eeuw maakt, moeite zal hebben om de huidige ontwikkelingen te kunnen begrijpen.
Niemand heeft deze ontwikkeling namelijk gewild. Niemand heeft haar ook nagestreefd. Zo'n 25 jaar geleden was er geen enkele partij die een multicultureel Nederland nastreefde in haar program ma. Zo stelde de PvdA in de jaren '70 nog dat "noch de belangen van de vreemdelingen zelf noch die van de Nederlandse samenleving met hun komst zijn gediend." Het was ook de PvdA die voorstelde om een extra heffing op te leggen aan bedrijven voor elke buitenlandse werknemer die zij in dienst hadden. Standpunten, 20 jaar geleden heel normaal, nu waarschijnlijk voldoende voor een strafrechtelijke veroordeling wegens discriminatie. Een totale ommekeer van standpunten. Er is dan ook nooit bewust een beleid gevoerd om Nederland multicultureel te maken. Er is ook nooit een studie geweest welke bevolkingsgroepen Nederland dan wel zouden verrijken door hun komst, en welke niet. Nee, iedereen mocht komen. Er is ook nooit een analyse gemaakt welke bevolkings groepen vreedzaam met elkaar samen leven en welke niet. Nee, Serviërs en Albanezen, Koerden en Turken, iedereen mocht komen. Men verwacht blijkbaar dat immigranten, puur door het passeren van de Nederlandse grens al hun oude gewoonten laten varen en voorbeeldige burgers worden.
Het is dan ook een vreemde ontwikkeling die zich voltrekt. Net als in het sprookje van de keizer zonder kleren, kan iedereen zien dat de multiculturele samenleving geen goede zaak is. In enquêtes waarbij het Nederlandse publiek zich anoniem kan uiten, blijkt ook steevast dat 80 à 90 % van de Nederlandse bevolking tegenstander hiervan is. Toch dringen deze geluiden niet door tot de politieke elite. Blijkbaar is er iets fundamenteels mis in de Nederlandse democratische verhouding en. Hiervoor zijn verscheidene verklaringen aan te dragen.
Allereerst kan men constateren dat de politiek geen afspiegeling meer vormt van het Nederlandse volk. Om welke partij het ook gaat, misschien met uitzondering van de SP, het kader van de partijen wordt gevormd door een elite van hoog opgeleide, goed verdienende tweeverdieners, lid van dezelfde sociale klasse. Men begrijpt elkaar, heeft dezelfde levenswijze, hetzelfde onderlig gende normenpatroon, ontmoet elkaar bij dezelfde gelegenheden, woont bij elkaar in de buurt. En daarmee is te verklaren dat vertegenwoordigers van hele verschillende partijen als VVD, PvdA of GroenLinks vaak beter met elkaar omgaan, dan met (delen van) hun eigen achterban. Daarmee is de natuurlijke binding met een groot gedeelte van Nederlandse volk verloren. Het geluid van de gewone man wordt niet meer gehoord. En zeker nu er geen stemplicht meer is, heeft men een groot gedeelte van de gewone Nederlanders electoraal afgeschreven. K. Lunshof in de millenniumuitgave van de Telegraaf omschrijft het zo: "Inmiddels is net als in de vorige eeuw de politiek in handen van een vrij kleine, homogene elite. De burgers laten de politiek voor wat het is.."
Dit wordt nog versterkt door het feit dat de politieke partijen zichzelf subsidiëren met overheidsgeld en dus ook niet meer naar leden en sympatiserende burgers toe hoeven voor een financiële bijdrage. En bij een grote partij als de PvdA hoeft ook nauwelijks meer politieke verantwoording over het gevoerde beleid naar de leden toe afgelegd te worden. Het tegengestelde gebeurt: deze mogen zich laten 'voorlichten' in op te richten 'kenniscentra' van de partij. Teruglopende ledenaantallen en daarmee teruglopende inkomsten zijn telkens gecompenseerd door de subsidies aan de politieke parijen te verhogen. De VVD wil zelfs gesponsord worden op z'n Amerikaans door het bedrijfsle ven en wil hiervoor de wetsregels laten wijzigen. En PvdA-minister Peper wil graag een districten stelsel, zogenaamd om de band kiezer gekozene te herstellen. De nog lagere opkomstcijfers bij zulke stelsels duiden daar niet op, maar je bent dan wel fijn van opkomende nieuwe bewegingen af en van vervelende kleine partijen (in Frankrijk verdween het Front National erdoor uit het parlement). Politiek-andersdenkenden staan ermee goeddeels buiten spel.
Wat eveneens een vaststaand gegeven is, is het gebrek aan discussie over de immigratie en de eensgezindheid bij de elite over dit onderwerp. Het is niet zo, dat een minderheid deze discussie gewonnen heeft; nee, deze discussie over immigratie is nooit gevoerd. Vreemd, want het betreft één van de meest ingrijpende gebeurtenissen in onze moderne geschiedenis.
Eén van de verklaringen voor deze ongehoorde eensgezindheid moet men zoeken in de persoonlijke belangensfeer. En dan moet men niet denken aan "ouderwetse" belangen als geld of macht of zoiets. Alsof men in achterkamertjes van alles zit te bedisselen. Nee, het ligt veel eenvoudiger. Men moet denken aan meer alledaagse zaken als vriendenkring, sociale contacten en dergelijke. Laatst maakte ik daar nog een markant voorbeeld van mee. Ik sprak met een lid van een Amsterdamse (uiteraard linkse) actiegroep en ik sprak hem aan op het wangedrag van de allochtone Amsterdamse jeugd. Zijn antwoord was onthutsend. Hij was het in feite met me eens, maar zou dat nooit naar buiten brengen. Als hij dat zou doen, zo verzekerde hij me, zou hij er helemaal uit liggen. Zelfs de geringste twijfel aan zijn anti-racistische houding zou hem tot een volledige sociale outcast maken. Mijns inziens is dat een vaak onderschatte, maar wel heel belangrijke verklaring voor de (schijnbare) eensgezindheid over de multiculturele samenleving.
Een andere verklaring voor deze zaak, sterk verwant aan de vorige, is dat in veel beroepen een soort van coöptatiesysteem heerst. De zittende leden van een beroepsgroep kiezen de nieuwe leden uit. Een ideaal instrument om afwijkende geluiden buiten de deur te houden. En dit komt juist voor bij beroepen die grote invloed hebben op de discussie rondom de multiculturele samenleving. Nieuwe rechters worden geballoteerd door zittende rechters. Bekend is dat het bij de rechterlijke macht wemelt van aanhangers van D66. Selectie voor goede posities binnen overheid en bedrijfs leven geschiedt eigenlijk al via de studentencorpora door opneming in netwerken van 'old boy friends'. Denk bij recrutering vanuit de eigen stand ook aan de Rotary club, de Lions club en de Vrijmetselaarsloges.
Geruggesteund door een redactiestatuut dat hun 'onafhankelijkheid' garandeert, kiezen zittende journalisten nieuwe collega's uit. Dit blijkt bijvoorbeeld bij een opinieonderzoek onder journalisten: 80 % stemt links! Bij allerlei gesubsidieerde instellingen werkt het eender. Echt een ideaal middel om afwijkende meningen buiten de deur te houden. Een middel dat stellig conformisme in de hand werkt en elke correctie van buitenaf uitsluit.
Een derde opvallend punt is de allesoverheersende rol van de media. In dit informatietijdperk hebben zij een macht die moeilijk onderschat kan worden. Zij zijn het die mensen en bedrijven kunnen maken en breken. En in de confrontatie met andere krachten in de samenleving, zoals soms zelfs met multinationals, blijken de media vaak de machtigste te zijn. Een goed voorbeeld is de Brent Spar affaire, het boorplatform dat Shell wilde laten afzinken. Een door de media onder steunde campagne van Greenpeace bracht Shell binnen de kortste keren op de knieën. En dat terwijl Greenpeace, zoals zij later zelf toegaf, het volledig bij het verkeerde eind had.
En de multiculturele beweging is verzekerd van een goede, haar altijd welgezinde pers. Zo weten haar woordvoerders elk tegengeluid onder het tapijt te vegen; zo hoeven zij ook de discussie niet aan te gaan. Ze kunnen volstaan met de tegenstanders zwart te maken wat alleen kan bij gebrek aan een werkelijk pluriforme pers.
Een vierde punt dat ik wil aanstippen, is het feit dat de pro-immigratiebeweging zichzelf ethisch zo superieur vindt. Dit vindt men met name in kerkelijke kringen. Gebruikmakend van oude teksten uit de Bijbel die het over "de vreemdeling in uw land" heeft, heeft men een sfeertje weten te scheppen waarin elk tegengeluid bij voorbaat verdacht of zelfs racistisch is. Pas als men vóór immigratie is, is men een "ware christen". Met die maatstaf vinden ze dat ze andere Nederlanders mogen verdelen in 'goed' of 'fout'. Zonder er zelf erg in te hebben, sluiten de progressieve christenen zich daarbij aan in een kerkelijke traditie van onverdraagzaamheid jegens andersdenkenden. Het wrange is dat deze progressieve christenen in de jaren '60 en '70 zo te hoop liepen tegen elk kerkelijk gezag; nu ontpoppen juist zij zich gebruikmakend van datzelfde gezag als onverdraagzamer dan degenen die ze eerste bestreden.
Een vijfde en laatste punt waardoor het zover heeft kunnen komen, is mijns inziens gelegen in de toenemende segregatie in Nederland. Hoogopgeleide mensen trekken weg uit de stad en gaan wo nen in lelieblanke ruimopgezette voorsteden en villadorpen, de gewone Nederlander achterlatend in de multiculturele ellende van de grote stad en zijn troosteloze uitbreidingen van flats, stapelbouw en (doorkijk-) eengezinswoningen.
Een voorbeeld hiervan is Paul Rosenmöller, fractievoorzitter van GroenLinks in de tweede kamer. Woonde hij eerst in het hartje van Rotterdam, bij het Heemraadsplein, enige tijd geleden is hij verhuisd naar één van de meest blanke plaatsjes in Nederland, Driebergen. Het zou me niets verbazen als hij kinderen in de schoolgaande leeftijd heeft, en niet wil dat deze op zwarte scholen terecht komen. Zelf gevrijwaard van allochtonen in zijn directe omgeving, is het bijzonder gemakkelijk om tolerant te zijn tegenover vreemdelingen.
En dat is ook wat gebeurt. Uit onderzoeken blijkt dat overtuigde voorstanders pro immigratie veel meer te vinden zijn onder hoog- dan onder laagopgeleiden. Femke Halsema noemt zelf haar "groenlinkse achterban redelijk gefortuneerd". Dat geeft tevens de hypocrisie aan van de pro- immigratiebeweging; Paul Rosenmöller, mw Halsema, de Graaf, Dittrich, Dijkstal, Melkert en Middel ervaren, als welgestelden levend in de segregatie, geen persoonlijke maatschappelijke pijn.
Al met al kunnen we concluderen dat de pro-multiculturele krachten zeer sterk zijn. Toch hebben zij de gewone Nederlanders niet kunnen overtuigen. Keer op keer blijkt weer dat de mensen door de eenzijdige informatie heen prikken en in overgrote meerderheid hun twijfels houden. Kollum, Vught en Elst; steeds is er weer verzet. En in landen waar de repressie minder sterk is, zoals in Oostenrijk en België komt de nationalistische tegenbeweging goed op gang. Misschien moeten we ons daar aan vast houden, want voorlopig gaat de immigratie nog onverkort door, dit tot grote schade voor het Nederlandse land en volk.
Terug naar Inhoud op deze pagina,
of naar de Heemland Hoofdbladzijde
Nationale staat versus de nieuwe wereldorde
Hoezeer een nationaal saamhorigheidsconcept noodzakelijk blijft, moge blijken uit de enorme krachten waaraan het tegenstand moet bieden: het marktdenken duldt geen enkele inmenging in economische beslissingen en wil alle maatschappelijke, politieke en staatkundige verbanden beteugelen. Van de dagelijkse valutahandel ad US $ 1500 miljard is 90 % puur financieel product (dus geen betalingen voor productie van goederen en levering van diensten). Drieduizend inter nationale fondsen van institutionele beleggers beheren DM 1200 miljard, meer dan de helft van aan de Amerikaanse beurs genoteerd kapitaal. De gezamenlijke beurswaarde van daar verhandelde aandelen is sedert 1980 tussen 1000 en 1500 % gestegen, terwijl de economische groei van de traditionele industriestaten daarvan maar de helft bedroeg. Niemand minder dan Edzard Reuter, tot 1995 bestuursvoorzitter van Daimler-Benz, waarschuwt hier voor onbeteugeld egoïsme en bepleit internationaalrechtelijke beperkingen aan korte termijn-speculatie met aandelen (4). Wie anders dan de nationale staat zou dat dan moeten doen ? Van de Amerikanen is 46 % tegen globalisering omdat die Amerikaanse werknemers schaadt. De topconferentie te Seattle van de Wereld Handels Organisatie (WTO) liet een Amerikaanse regering zien, die hun staal en landbouw beschermde, milieu- en mensenrechten-argumenten als 'non-tariff barrieres' opwierp, en ronduit anti-Chinese sentimenten uitte, maar zich verder toonde als voorvechter van de globalisering, lees: onderwerping aan Wall Street.
De Europese Unie verwordt hoe langer hoe meer tot een Amerikaans protectoraat; het zal langs confederale weg nooit een politieke actor op het wereldtoneel worden. De Frans-Duitse balans (Duitse hereniging in ruil voor DM wordt Euro) was eerst doorgeslagen naar Duitsland, maar de Duitse 'oostpolitiek' is door de NAVO-aanval op de Balkan afgeslagen, een eigenstandig militair Europees beleid is hierdoor geaborteerd, wel is er nog een plan om ‘ploegscharen in wapens' om te smelten, dat wil zeggen om de 45 miljard Euro aan Europese landbouwsteun aan te wenden voor de defensieindustrie. De Amerikaanse militaire acties op de Balkan, onze achtertuin, en mogelijk verder oostwaarts kunnen de Euro gevoeglijk zwak houden ten opzichte van de dollar. Europa moet immers puin ruimen (US $ 100 miljard aan oorlogsschade), terwijl het Amerikaanse militair- industriële complex door de Balkanoorlog aardig uit de rode cijfers is gekomen. Volgens Jan Oberg, directeur van de Zweedse stichting voor vrede en toekomstonderzoek hebben de bombar dementen op Servië US $ 40 miljard gekost aan militair materiaal. Het Amerikaans congres heeft nog even US $ 112 miljard aan het defensiebudget toegevoegd en afgelopen jaar aan Clinton nog eens US $ 6 miljard meer ruimte voor zijn militaire operaties toegestopt. De Europese Commissie is uiterst verzwakt, en de uitbreiding van 12 naar 20 lidstaten zal het Europese project danig uithollen. Een dergelijke uitbreiding is onverenigbaar met een sociale welvaartsstaat, het wordt een soort chassis, waarop ieder land zo zijn eigen carrosserie kan bouwen: De Fransen een 'essentialistische' (behoud van eigen leefstijl, eigen politieke normen), de Engelsen een 'functionalistische' (Europe à la carte) (5) en Duitsland ??, het land dat Europa's kern moet vormen, juist dat land heeft de Euro doen kelderen ten opzichte van de US $, beweerdelijk door de inflatoire effecten van de regeringssteun aan het bouwbedrijf Holzmann. Maar het ligt eerder voor de hand om de sterke waardevermindering van de Euro in verband te brengen met de gigantische last om voormalig Oost-Duitsland op de been te helpen, en de enorme immigratie en de recentelijke herstelkosten van de Balkan.
In de woorden van USA-veiligheidsadviseur Brzezinsky: De Europese Unie moet een Amerikaans protectoraat worden. Maar niet alleen Europa, nee de pax americana moet zich uitstrekken over de Oeral heen totaan Sinkiang (Xinjiang), het moslimgebied Oost Turkestan in het westen van China (6). Er is immers een grote olieplas annex gasbel gevonden rond de Kaspische Zee: 200 miljard barrels; Kazakstan, Turkmenistan en Azerbeidjan hebben alleen samen al evenveel olie en gas als het Midden-Oosten. In 1992 zei Caspar Weinberger, USA-minister van defensie al, dat als Rusland dit gebied weet te beheersen dit geopolitiek meer dan opweegt tegen de integratie van Oost- europese voormalige vazalstaten in de Europese Unie. Aan de andere kant van de plas dringt China zich op, dat in 2010 40% van zijn energiebehoefte moet importeren! Wie over deze Amerikaanse ‘Caspian Energy Basin Policy' en de ‘Silk Road Strategy Act' van 1997 leest, begrijpt opeens wat de werkelijke bedoeling van de Amerikaanse interventie op de Balkan is: De olie en gasvelden uit Russische handen ontfutselen, Europa vervreemden van Rusland door de moslimkaart te spelen (7), bijvoorbeeld: door druk uit te oefenen om NAVO-lid Turkije lid van de Europese Unie te maken, de Duitse oostpolitiek te stoppen, een Amerikaanse uitvalsbasis op de Balkan te maken om Midden- Azië te kunnen destabiliseren zoals door de Tsjetsjenen tegen de Russen op te zetten (8).
Die Kaspische olieplas moet dan worden leeggezogen. Je kunt pijpleidingen leggen door Iran of Rusland, maar dat wil de VS niet. Door Turkije kan, maar Ankara wil geen Franse olieramp toestanden in de Bosporus en eist een dure leiding naar zijn zuidkust. Tijdens de bommen op Servië is besloten om een pijpleiding aan te leggen door de Zwarte Zee naar Constanza in Roemenië, waar Clinton al een olieraffinaderij opende. Vandaar gaat de olieleiding-corridor over de Donau en de Rijn naar Rotterdam. Maar ja, er lag nog een belangrijk industrieland met een Wall Street vijandig economisch systeem tussen, dat zich verzette tegen de Europese Unie: Servië. Dat werd dus maar even kapot gebombardeerd.Zo'n groot Nederlands belang was er nu ook weer niet gemoeid met de Kosovo-oorlog, want de Amerikanen hebben een alternatief plan: een pijpleiding door Kosovo naar de Adriatische Zee! Mispoes... Rotterdam.
Nederland alleen al heeft dus z'n 800 bommen en raketten op de Servische bevolking gedropt. Totaal zijn er volgens Tsjernomyrdin 2500 doden en 5500 zwaargewonden gevallen vanwie volgens UNICEF 30 % kinderen ! Het leidde ook tot de grootste miljeuramp die veroorzaakt is na WO II. Dit alles, terwijl het niet eens in Nederlands voordeel is Kosovo onder de pax americana te brengen !!
De Amerikaanse politiek heeft meer vreselijke gevolgen. Zozeer is Europa van Rusland vervreemd dat de Russische Veilgheidsraad op 30 april 1999, metwie we in het 'Paris Charter for a New Europe' van 1990 nog streefden naar één Europese vredesruimte, thans heeft besloten om alle tactische en strategische nucleaire centrales te moderniseren en om raketten te ontwikkelen die overal ter wereld kunnen inslaan. Rond 150.000 raketten die Europa kunnen aanvallen, worden gereed gehouden. Het IMF verlamde Servië en het land is nu dus door de NAVO verpulverd.
India, Rusland en China, samen met Brazilië en Argentinië en misschien Japan zijn druk doende zich te weer te stellen tegen deze Amerikaanse cowboy-politiek, volgens Sir Dixit, oud-minister van Buitenlandse Zaken van India (9). India en China willen dus wel geleidelijk hun deel halen uit de wereldhandel, maar dat betekent niet dat deze reuzen zich zomaar uitleveren aan Wall Street, zoals Europa doet. Edward Luttwak, de beroemde Amerikaanse vrije markt-econoom, heeft onlangs Europa ervoor gewaarschuwd dat, als het het Amerikaanse turbokapitalisme omarmt, het danook de strenge Amerikaanse antikartel-wetgeving en het systeem van de Amerikaanse advocatuur moet invoeren (10). Dat doet Europa echter niet.
Rusland beschikt trouwens nog over zo'n US $ 140.000 miljard aan grondstoffen, dus de tijdelijke financiële crisis van het Rusland betekent niet dat het geen grootmacht meer zou zijn. Trouwens Duitsland 1933 was ook geen economische grootmacht, maar bleek wel een gevaarlijke buur te kunnen worden. Europa opgelet!: Uw belang is niet hetzelfde als het Amerikaanse belang!!
Het is misschien even goed om stil te staan met wat voor methoden 'gidsland Nederland', hoeder van volkenrecht, zich heeft ingelaten. Met vertrapping van het Handvest van de Verenigde Naties, de Declaraties nopens de burgelijke, politieke, culturele en sociaal-economische rechten, het Verdrag van Europa, het NAVO-verdrag, het Parijse Charter en de algemeen volkenrechtelijke imperatieven zoals het zoeken naar vreedzame beslechting van geschillen, heeft Nederland dus deelgenomen aan afschuwelijke bombardementen. Volgens de Spaanse F-8-piloot Alfonso de la Hoz, die eraan deelnam, hebben de Amerikanen nieuwe wapens en gifgassen uitgeprobeerd, opper vlakte-mijnen per parachute gedropt, uranium- en napalmbommen ingezet, en chemische sterilisatiebommen gebruikt (11). De Engelsen hebben de BL 755, een smijtbom gebruikt, die zich na explosie in dozijnen fragmenten splitst en zo over een groot gebied velen doodt en verwondt. Ethyleen-dichloride heeft de visstand van de Donau geheel uitgeroeid. Inmiddels is door de westerse pers wel achterhaald, dat de OSCE-Kosovo-Verificatiecommissie geheel door de NAVO is misbruikt en o.a. de aanleiding voor de NAVO-bombardementen, het zgn. Racak-incident, geheel en al was opgezet door CIA-agent en OSCE-leider William Walker – die uit een lange infliltratieoorlogservaring in Midden-Amerika tegen de Sandinisten kon putten (12). Duitsland, Italie en Oostenrijk wilden hem ontslaan. De Nederlandse pers (Volkskrant, Vrij Nederland) blijft generaal Clark van de NAVO napraten. Interessant is voorts te melden, dat het zgn Internationaal Strafrecht Tribunaal voor ex-Joegoslavië grotendeels gefinancierd wordt door de VS, het ‘Open Society Institute' van superspeculant George Soros, de Rockefeller Foundation en enige multinationale ondernemingen.
Rechter McDonald refereerde aan de VS-minister voor Buitenlandse Zaken mw Albright als ‘mother of the tribunal', niet eens de moeite nemend om een objectieve indruk te maken. Prosecu tor (Officier van Justitie) Louise Arbour liet Clinton twee dagen eerder dan de wereld weten, dat ze Milosevic ging vervolgen. Ze zit nu als beloning voor het leven in de Hoge Raad van Canada. Haar opvolger heeft overigens wel gezegd naar NAVO-oorlogsmisdaden te willen kijken zoals het opzettelijk bombarderen van burgers op de brug bij Varvarin.
Er is misschien nog hoop voor de behandeling van de klacht tegen minister-president W. Kok, minister van B.Z. van Aartsen en minister van defensie de Grave, welke ik bij het tribunaal heb ingediend wegens hun aandeel in de NAVO-oorlogsmisdaden. Door deze onbesuisde oorlog lijden thans 34 miljoen Europeanen honger volgens de FAO, waarvan driekwart in ex-Joegoslavië. Iemand moet toch zijn bek opendoen tegen zoveel onrecht. Al was het maar om de naam van Den Haag als ‘hoofdstad van het internationale recht' te zuiveren. Begin januari heeft trouwens Servië zijn repliek ingediend tegen de NAVO-staten bij het Internationaal Gerechtshof in het Vredespaleis in Den Haag.
Daar zit hij dan als rechter, prof Kooymans, oud-minister van Buitenlandse Zaken, die in weerwil van adviezen door de militaire adviseurs van de Verenigde Naties, van landen met een enorm grote militaire ervaring zoals Engeland, Frankrijk en Duitsland, toch ‘onze jongens' met een witgeschil derde tank waarvan het kanon was afgehaald (te bezichtigen in het militair museum te Overloon) met waterpistooltjes afstuurde op de vijfde Balkan-oorlog... 'to deter by presence': om af te schrikken door hun aanwezigheid alleen al; het idee ! We weten nu waartoe die getuigenispolitiek voert: tot massamoord. Waar haal je het idiote idee vandaan om de Balkan een multiculturele samenleving te willen opdringen?, uit Amerika!
Met zo'n irrealistische getuigenispolitiek kan ook Nederland zelf door verblinde multicultuur-dwepers, als de Rotterdamse hoogleraren Justus Veenman, Godfried Engbersen en Anton Zijderveld (12), verworden tot brandhaard van strijd tussen christenen en moslims, zoals altijd en overal in de wereld oplaait. Ik heb tenminste zelf ervaren dat je als Nederlander niet tussen leerstellige rurale moslims kunt leven. Dus mijn Europa kan niet een multicultureel Amerikaans protectoraat zijn. Mijn Europa zal zijn filosofen, zijn kentheorieën, zijn staatkunde, zijn talen, zijn muzen der schone kunsten, zijn idealen niet mogen verraden en in de doofpot stoppen van de politieke correctheid die de gelijkwaardigheid der culturen predikt.
Waarom moest ik mijn hele leven de holocaust herdenken, als nu mijn overheid zelf bommen gooit. Mient Jan Faber, de IKV-vredesactivist stond er nog bij te applaudiseren. Honderd jaar na Nietzsche, alsof er geen existentionalisme, taalfilosofie, kentheorie of ook maar enige geestelijke ontwikkeling is geweest, vertoont de Nederlandse televisie onbekritiseerd de heilige moslimoorlog, de jihad. Mijn overheid en de Nederlandse intelligentsia lieten onze steden merendeels onder de voet lopen door niet-westerse primitievelingen, steil in de leer.
Premier Kok voorspelt dat "Nederland ook in de volgende eeuw blijft bestaan", "want mensen hebben behoefte aan geborgenheid in de geinternationaliseerde harde wereld van het kapitaal". O ja, welke geborgenheid, tweemaal ben ik al uit mijn eigen stad verjaagd door de primitieve hordes die Kok en de zijnen met miljoenen hebben binnengelaten. Wie zich verzette, liep een officieus of officieel beroepsverbod op, zoals ondergetekende en de stichter van de Centrumpartij en de redacteur van dit blad. Discussies over minderhedenbeleid?, taboe. Discussie over Nederlands rol in de Balkan-oorlog?; taboe.
In Parijs zat ik op 25 october twee fora van de ‘Dialogue' Conferentie over de NAVO-aanvallen voor en werd bejubeld door marxisten wegens mijn klacht tegen de Nederlandse regering. Toen ik zei, dat ik geen applaus wilde, maar wel een stevige discussie over de problemen met de islam, werd terstond een nationale discussiegroep georganiseerd.
Maar in Nederland gebeurt alles vijftig jaar later. Is er dan geen lichtpuntje? Jawel, er is H.J. Schoo, die als hoofdredacteur van Elsevier zijn laatste artikel wijdde aan de mislukking van Nederland als immigratieland. Hij wordt adjunct-directeur bij de Volkskrant, nou daar valt wat te bekeren ! Wel zijn er eenmotorige muggen, notoire Einzelgänger: Herman Vuijsje, Pim Fortuyn, Paul Scheffer, Heldring, Gerbrands (voorzitter van de 'Club van 10 miljoen'), Willem Oltmans, de jurist Schuller, de econoom Lakeman, de arabist Brugman; maar geen van allen is nog bereid om althans een forum te creëren, een denktank, een publiek dispuut, om de zo broodnodige openheid los te breken over de beschermwaardigheid van de Europese post-nietzscheaanse cultuur.
Ik geef toe, het gereedschapstrommeltje van de heer Stalin was ook niet geëigend om de reli-waan uit te bannen. Ik geef toe, dat het wetenschappelijk positivisme wellicht zijn einde nadert (14). Maar pal wil ik blijven staan voor een cultureel klimaat, waarin de vraag naar het waarom en hoe op de troon zit, en niet het antwoord van het elitaire gelijk. Een cultuur die de opbouw van grote rijken, Romeins of Amerikaans, beschouwd als een gepasseerd station; een cultuur die van eerlijke verdeling wil weten in plaats van imperialistische oorlogsvoering; een cultuur die in dialoog en interactie zoekende is in plaats van een verzuiling van statische, rurale, uitheemse cultuurtjes als een soort rariteitenkabinet waarmee je leuk proefjes kunt doen op je eigen bevolking, een soort culturele vivisectie, sociale etnocide of sociocide (ofwel 'moord' op de autochtone Nederlandse samenleving) (15, 16, 17). Het is laat, misschien nog niet te laat.
Laten wij die weten hoe fataal de onderwerping is aan de Amerikaanse multiculturalisering en de islamisering van Europa, en die weten hoe de vervreemding van onze slavische oosterburen op ons zal uitwerken, laten wij ons organiseren om samen een beroep te doen op intelligentsia en partijen, maatschappelijke instellingen en kunstenaars om ons te redden van de politieke correctheid. Ik wil niet langer toezien hoe onze binnensteden achteruit de middeleeuwen in denderen. Ik wil niet langer aanzien hoe velen vervlakken in hedonisme, materialisme, yuppiedom. Ik wil niet langer vervreemd worden van mijn slavische europese buren. We kunnen de toekomst van Nederland niet uit handen geven aan de Frits van der Poel's, aan de ontaarde pers, aan iedereen die weigert de noden van de bevolking van ons eigen land prioriteit te verlenen. We kunnen ons leefklimaat niet overlaten aan het Sociaal-Cultureel Planbureau, dat jubelend meedeelt dat 50 % van de autochtone jongeren allochtone vrienden heeft. We willen gewoon weten hoelang de orthodoxe islam, de rurale, tribale cultuur van sommige groepen immigranten wordt toegestaan hier uit te botten, hoeveel erewraak nog moet worden gepleegd, voordat spraakmakend Nederland beseft dat ze Nederland laat overrompelen door achterlijkheid, bekrompenheid en krampachtigheid.
Daartegen hebben wíj, nationaalgezinden (en zeker níet Bolkestein) het eerst indringend gewaar schuwd (zie o.a. 18, 19, 20). Noch Kok noch de kroonprins hebben bij de millenniumwisseling blijk gegeven van enige toekomstvisie op Nederland. Er bestaat geen enkel centraal moreel gezag, er is wel lipbeleden tolerantie, maar geen debat over hoe wij met andere culturen moeten omgaan. Pers en intelligentsia schitteren door afwezigheid. Nederland verwordt zodoende tot een parkeer strook voor supermarkten, een museumcollectie van migrantencultuurtjes, een kaleidoscoop van primitieve ontwikkelingsfasen, een land waarin alleen blinden en doven floreren, ver weg van nationale visie en reflectie. Hallo, is er nog iemand die dit land wil ontwikkelen, wil behoeden voor archaïsche cultuurbotsingen? Is er nog vormgeving mogelijk aan een wederkerig communicatieve samenleving Nederland, of zijn we alweer verzuild, versteend, verkerkerd, verketterd, versecterd? Ik weiger langer wegens mijn voortijdige kritiek op het immigratiebeleid als extremist te worden gemarginaliseerd door een overheid die zichzelf schuldig maakt aan oorlogsmisdaden!! Het is de hoogste tijd om assertief het Europees filosofisch, staatkundig en sociaal-economisch gedachtengoed uit te dragen, als evenzovele kenmerken van onze identiteit.
Wie doet mee aan (voorbereidingen van) een forumdiscussie over de toekomst in en van Nederland, en zijn plaats en taak in een Europa als zelfstandige wereldmacht? Rusland zou als bondgenoot tegemoet getreden moeten worden; ontmantelde niet oud-president Gorbatsjov met zijn regering zelf het communistische sovjet-systeem ter wille van machtsspreiding en openheid? President Poetin heeft zich in zijn inaugurele rede nu reeds uitgesproken vóór samenwerking op voet van gelijkwaar digheid met de Europese Unie en tégen een unipolaire machtsaanspraak, die historisch altijd op een fiasco uitliep. Deze handreiking aangrijpen, daarin ligt de volkenrechtelijke taak van Nederland dat zijn identiteit beter kan behouden door goede relaties te entameren met Rusland, dat thans in democratische en marktorganisatorische oriëntatie niet wezenlijk verschilt van de Europese Unie en dat vooral ook eeuwenlang zijn cultuur met succes heeft verdedigd. We moeten onder de hegemo nie van Amerika uit, dat zich gedraagt als alleenheersende wereldmacht en ons graag verzwakt ziet door een nimmer aflatende overwoekering door aan onze Europese cultuur vijandig gezinde immigraties en onbeperkte economische globalisering.
drs Alfred Vierling
Aangehaalde en geraadpleegde literatuur:
Terug naar Inhoud op deze pagina,
of naar de Heemland Hoofdbladzijde
De historisch-materialistische visie
De belangrijkste conclusie uit deze ontstaansgeschiedenis is dat het socialisme een directe reactie is op het liberalisme en als zodanig voortkomt uit dezelfde denkrichting als het liberalisme: de Verlichting. De Verlichting is een 18de eeuwse stroming die probeert alles via de menselijke rede te verklaren en om te zetten in universele wetten. We zagen reeds dat het socialisme, gelijk het liberalisme, ervan uitgaat dat het welzijn van de mens ligt in de materiële welvaart. De oorsprong en de essentie van beider denken is precies dezelfde daar ze beide voortkomen uit hetzelfde verlich tingsdenken en zijn principes. Het liberalisme is hierin protagonist en het socialisme is antagonist. Het liberalisme ziet namelijk in de materiële welvaart het middel voor de individuele mens om zich onafhankelijk te ontwikkelen, dat wil zeggen los van de gemeenschap, die dit in de visie van het liberalisme zou kunnen verhinderen door de verplichtingen die deze gemeenschap aan haar leden oplegt. De liberalistische vrije markt zorgt voor de individuele verwerving van onbeperkte rijkdom. De liberale politiek voorziet in de ontbinding van de gemeenschappen ten bate van de vrije markt en het individu. De elite in zo'n liberale maatschappij wordt verondersteld gefortuneerd te zijn omdat het hebben van rijkdom de liberale opvatting is van maatschappelijk succes en aanzien, van het 'individueel ontwikkeld zijn'.
Ik heb beweerd dat het socialisme een reactie is op het liberalisme en ik zal dat trachten aan te tonen door een diepergaande vergelijking van deze twee denkrichtingen. Het socialisme draait alles om en richt zich helemaal op dat deel van de maatschappij dat minder bedeeld is met welvaart, het legt er nog bovenop dat de rest van de maatschappij niet zou deugen omdat zij welvarender is. Dus als je arm bent, krijg je bij socialisten hun aandacht en zegen en als je welvarend geworden bent door hard te werken, ben je opeens hun 'klassenvijand', behorend tot de 'bourgoisie'! Het socialisme beweert namelijk dat de 'arbeidersklasse' de exclusieve elite behoort te zijn, wat inhoudt dat de arbeiders of hun vertegenwoordigers de productiemiddelen in handen zouden moeten hebben in plaats van de burgerij. De arbeidersklasse wordt van alle 'onderklassen' geacht het meest weerbaar en intelligent te zijn. het hele idee van klassen en klassenstrijd werd geïntroduceerd in het socialistische jargon om de arbeiders tot opstand te bewegen tegen hun bazen en hun zo voor de socialistische ideeën te winnen en om te vormen tot voorvechters van het socialistische 'ideaal'. Men ging zelfs zo ver dat het begrip 'klasse' als universeel werd beschouwd en de zogeheten onderlinge verbondenheid tussen mensen met gelijke inkomens moest omvatten; "Proletariërs aller landen verenigt U" was de lijfspreuk van Karl Marx. Hieruit kunnen we opmaken dat hij geen enkele belangstelling had voor de vrijheid der volken, zoals in later tijd nog wel eens valselijk is beweerd (hij schreef alleen over klassen en landen) ! Aan het einde van de 19de eeuw werd het vakbondswerk voor het socialisme steeds belangrijker om mensen voor zich te winnen, waardoor de nadruk kwam te liggen op de strijd voor onmiddellijke verwerving van meer welvaart voor de arbeiders. De arbeiders waren namelijk niet zo bewust geïnteresseerd in het socialistische ideaal maar in de leiders die onder de vlag van het socialisme hen een beter leven beloofden en hen ondersteunden in de verbetering van hun miserabele leefomstandigheden. Helaas, uiteindelijk heeft het vakbondswerk de arbeiders en de overige lagere klassen eerder in de handen van het kapitalisme gedreven dan ze eruit gered. Dit komt door de individualistische, materialistische inslag die het socialisme eigen is, ingegeven door het Verlichtingsideaal van de 18de eeuw, dezelfde inspiratiebron als van het liberalisme.
Door de klassenstrijd-gedachte en de theorie van Verelendung (verpaupering), voorgestaan in het werk en de leer van Marx om de arbeiders voor de socialistische idealen te winnen, heeft het socialisme sterk bijgedragen aan een politiek van maatschappelijke polarisatie. Door het verspreiden van klassenhaat, een soort afgunst en nijd op de burgerij, zijn de maatschappelijke verhoudingen niet geharmoniseerd maar verziekt. Bovendien zijn de mensen door de socialistische vakbonds leiders geestelijk rijp gemaakt voor de liberale normen en waarden van individualisme en materi alisme. Het kapitalisme kreeg ook steeds meer invloed op andere sectoren in de maatschappij, die gecommercialiseerd konden gaan worden. Ook de vakbondseisen voor oplopende lonen hebben het kapitalisme versterkt; uitgegaan moet dan worden van een aldoor opgaande trend van de economie voor de op groei afgestemde looneisen. De effecten van deze houding van de vakbondscentrales komen echter terug op het bordje van de werknemers zelf. De bedrijven worden mede hierom gedwongen door de stijging van de loonkosten om hun producten duurder aan te bieden en de producten minder duurzaam te gaan maken. Voor het opschroeven van bedrijfswinsten door groei van de productie en consumptie moet meer kapitaal worden aangetrokken door bedrijven in de vorm van uitgifte van extra aandelen of aanvraag van meer leningen. Slachtoffers zijn de werkne mers zelf; de liberale kapitalistische macht wordt verveelvoudigd en verspreidt zich over steeds meer sectoren van de maatschappij. Maar de greep van de werknemers (en de vakbonden) op de bedrijven waarin ze werkzaam zijn en hun geld verdienen, neemt juist sterk af, doordat ze steeds meer tegengewerking gaan ondervinden van de kapitaalverschaffers (aandeelhouders, banken en indirect de beurzen), die de loonkosten zo laag mogelijk willen houden ter optimalisatie van de bedrijfswinsten. De werkgevers verleggen onder druk van de kapitaalverschaffers hun primaire belang, het maken van winst, ván aandacht voor het werk van de werknemers náár aandacht voor het geld van de aandeelhouders (shareholder value).
Het neoliberalisme maakt aldus de klassenstrijd tussen werkgevers en werknemers tot een verloren zaak voor de werknemers en hun vakbondsleiders. Matiging van de looneisen vanwege het groei ende belang van stijgende winstmarges is danook steeds de vraag vanuit het bedrijfsleven. De 'sociaal-democratische' politiek van de laatste decennia ("poldermodel", "derde weg", volkskapitalisme, liberalisering, flexibilisering van de arbeid) heeft hier nog een schepje bovenop gelegd. Het poldermodel beroept zich op de typisch Nederlandse overlegcultuur en heeft de zweem van harmo nisch corporatisme om zich heen, maar niets is minder waar. De overlegcultuuur is een geweldig instrument gebleken voor de overheid om de vakcentrales te dwingen om in tripartiet overleg rond de tafel te gaan zitten om samen met de werkgevers stelselmatig loonmatiging af te dwingen ten bate van een groeiende economie en nieuwe werkgelegenheid voor vrouwen en massaal binnen stromende allochtonen terwijl 'dure' ouderen aan de kant werden geschoven.
De werkgelegenheidsgroei is voordelig geweest voor jongeren in het algemeen, in het bijzonder voor goed opgeleide jonge vrouwen, maar voor andere vrouwen was het meer een soort arbeids dwang om buitenshuis te gaan werken en de kinderen in de kinderopvang te stoppen, om het karige gezinsbudget op peil te houden bij matige lonen, duurdere prijzen en stijgende huren.
Financieel was het voordeel voor de overheid zeer groot. Enerzijds droegen door de belastingen hogere bedrijfswinsten bij aan de leniging van de oplopende tekorten van de overheid, anderzijds kon de overheid gaan korten op de sociale zekerheid en op de pensioenen en verwees ze de burgers naar verzekeringsmaatschappijen en naar de beurs, waar ze als amateurbeleggertje tussen de banken, beleggingsfondsbeheerders en speculanten wel een zakcentje kunnen proberen bij te verdienen bij hun inkomen en voor hun pensioen.
Al met al concludeer ik dat het socialisme als tegenstander van het liberalisme de werknemers weliswaar hogere inkomens opgeleverd heeft, maar dat het de basiselementen van het liberalisme, te weten individualisme en materialisme, en het liberale kapitalisme juist niet bestreden heeft, maar versterkt ! Dit komt ten eerste doordat het socialisme uitgaat van dezelfde grondbeginselen als het liberalisme vanuit de optiek van het Verlichtingsdenken; en ten tweede was het socialisme een reactie op het liberale kapitalisme waardoor het enerzijds een negativistische inslag kreeg en anderzijds zich aanpaste aan de liberale denktrends, zoals het vooruitgangsgeloof, de strikte vrijheid van het individu en de idee van materiële welvaart als summum van geluk en als uitgangspunt voor zijn politieke agitatie. De negativistische mentaliteit en de klassenstrijdgedachte van veel socialis tische voorlieden en hun achterban hebben de verstandhouding tussen werknemers en werkgevers vroeger sterk verziekt en hebben wederzijds diepe sporen nagelaten.
Het huidige kapitalisme wordt in de kaart gespeeld door de neoliberale politiek die de verdere commercialisering van de gehele samenleving laat gebeuren: vele nutsbedrijven, overheidsdiensten tot zelfs sociaal-culturele instellingen worden gekapitaliseerd en middels uitgifte van aandelen pakketten aan institutionele beleggers verkocht of rechtstreeks naar de beurs gebracht. Letterlijk alles krijgt een prijs, en uiteindelijk zal 'de kleine man' de hoogste prijs moeten betalen voor de 'vooruitgang'. Het liberale kapitalisme heeft nu met de neoliberale trend waarschijnlijk zijn klas sieke opponent verslagen; het lijkt erop dat het socialinsme in neoliberale verpakking zondermeer als ideologie zal opgaan in het liberalisme.
Terug naar Inhoud op deze pagina,
of naar de Heemland Hoofdbladzijde
De stille armoede van middengroepen
Verhuizende huurders werden naar duurdere huurwoningen of naar koopwoningen verwezen. Het gevolg is bekend; uiteindelijk een ware prijsexplosie van huren en koopsommen. Er is wel een woon-prijs-spiraal toegepast zonder weerga, die keurig buiten de officiële inflatiecijfers gehouden werd. Huurders zonder huursubsidie zijn dubbel gepakt en worden thans als kopers weer helemaal dubbel gepakt door de verdubbelde tot verdrievoudigde koopprijzen.
Vanuit de nationaalgezinde beweging, zeker vanuit de betreffende leiding van politieke partijen van Centrumdemocraten tot en met Nederlands Blok en NNP, is er nadat de oude Centrumpartij verdwenen was, bij het terechte honen van het vreemdelingenbeleid en de bevolkingspolitiek van de regeringen, buitengewoon weinig oog geweest voor de sociaal-economische, politieke baten en belangen hierbij van de echte 'rechtse' partijen (CDA en VVD) tesamen met het bedrijfsleven; hun aandacht was volledig gefixeerd op vreemde denkbeelden van de 'linkse' partijen met hun immi gratielobby's. Vanuit 'rechts', vooral vanuit de VVD was er wel volop aandacht voor de bedreiging van have en goed, van veiligheid en bezit van de gezeten burgerij door afwijkende normen en crimineel gedrag van elementen onder de allochtonie, maar nauwelijks oprechte aandacht en bekommernis om de andere gevolgen voor de rest van de eigen Nederlandse bevolking, de auto chtonie (term ontleend aan E. Roosens (16)).
Deze vaststelling van destijds is door de ontwikkelingen erna in zijn gevolgen verveelvoudigd: de huizenprijzen zijn verdrievoudigd; huren, locale lasten en kosten van allerlei nutsvoorzieningen zijn veelal verdubbeld; andere kosten stegen navenant, terwijl heel Nederland vergeven is van dure, lelijke, kale, vaak zeer krappe nieuwbouw, 'witte schimmel' en bedrijfsterreinen en de televisieuit zendingen vergeven zijn van de reclame en semi-reclame (programma's als "Eigen huis en tuin") onder het neoliberale motto "werk, werk en nog eens werk". De laatste jaren hebben bijna alle grote 'Nederlandse' ondernemingen als Numico, Buhrman, Getronics, Aegon, Ahold, ABN- AMRO, KPN, Randstad, enzovoorts één of meer grote overnames ten bedrage van miljarden gepleegd in het buitenland met name in Engeland en de VS van Noord Amerika en zijn dus euro- amerikaanse multinationals geworden. Een soort euro-amerikaans kapitalisme is in de Europese Unie in hoog tempo de sociale orde en verhoudingen aan het bepalen, en vervangt de europees- continentale 'gemengde' sociaal-economische ordening (het Rijnlandse model). Het snelst gebeurde dit - tegen de verwachting in - in Nederland en wel onder socialistische regie!
Het Nederlandse volk heeft kortelings én de ombouw naar een 'multiculturele samenleving' door middel van masssaimmigratie, multi-etnificatie en denationalisatie te verwerken gekregen én de afbraak van de sociale staat met zijn deels of geheel van staatswege verzorgde onderwijs, gezond heidszorg, sociale zekerheid en algemene nutsvoorzieningen.
Voor brede lagen van de autochtonie versterkten deze beide processen wederzijds elkaars nadelige werkingen en zijn zij als gevolg van deze processen beland in een spiraal van verarming, vervreem ding en verslagenheid. Velen weten zich in het eigen land, in deze samenleving niet meer thuis en hebben geen zicht op verbetering van hun omstandigheden. Ze zijn weerloos tegen de kaalpluk van de overheid en zijn buiten hun wil om verzeild geraakt in een harde, kille maatschappij met een commerciële, egoïstische mentaliteit, met normen en waarden die de hunne niet zijn, in een hen vijandig gebleken Staat met politieke partijen die met hen geen rekening hielden.
Terug naar Inhoud op deze pagina,
of naar de Heemland Hoofdbladzijde
Wilt een bijdrage aan dit forum leveren? U kunt Heemland een e-postbericht sturen:
Bladzijde samengesteld op 8 februari 1999